*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*
Ne mutlu bu *Hizmet* lere katılanlara, bu hizmetlere *gönül* verenlere. Onun için çok bahtiyârız kardeşim. Dünyâda bizden daha *Bahtiyâr* kimse yok.
*Dîne* hizmet, *Güç* ile olur kardeşim. Ya *Silâh* gücü, ya da *Para* gücü. Osmânlılar zamânında *Silâh* gücü vardı, *Devlet* gücü vardı. *Dînî* bir devletdi çünkü.
Ama şimdi, *Para* gücü hâkim. Şimdi para gücüyle yapılan *Hizmet*, dünyâda bizim *İhlâs* dan başka hiçbir yerde yok. Çünkü Allahü teâlâ, bu *Gücü* buraya verdi.
Dünyânın hiçbir yerinde, hiç bir *Kuruluş*, bir ayda *182 bin kitâbı* satamaz. Basabilir, ama *Satamaz*. Peki niçin böyle?
Çünkü bizim niyetimiz *Hâlis* dir. Biz, *Para* için kitap basmıyoruz ki. Zâten çoğunu *Hediye* ediyoruz, *Bedava* dağıtıyoruz. İnsanlar *Okusun* da Cehennemde *Yanmasınlar* diye.
*Hazret-i Alî* kerremallahü vecheh, bir harbde, bir *Kâfiri* yere devirdi ve çıkdı üstüne. Tam öldürecekdi ki, o sırada kâfir, fırlattı *Balgam* ını Hazret-i Ali’nin mübârek yüzüne.
O böyle yapınca, vazgeçdi öldürmekden. Kalkdı kâfirin üstünden. *Kâfir* şaşırdı, hayret içerisinde; *Niçin öldürmedin?* diye sordu.
*Hazret-i Alî* dedi ki: Ben seni, *Allah* için öldürecektim, *Dînim* için öldürecekdim. Ama şimdi, *Nefsim* işe karışdı, dedi.
Öldürseydim, önceki *Hâlis* niyetime belki *Nefsim* karışabilirdi, *Kâtil* olurdum, *Kul hakkı* na girerdim. Çünkü nefsim araya girdi. Seni *Allah* için değil de, *Nefsim* için öldürebilirdim, demek istedi.
*Kâfir* bu sözleri dinleyince îmâna geldi ve *Müslümân* oldu. İşte eshâb-ı kirâm efendilerimiz böyle *Mübârek* insanlardı, böyle *İhlâslı* lardı kardeşim.
Ben, Lisede iken okul *Birincisi* idim. Merâsimlerde okulun en önünde *Ben* giderdim. Öğretmenler hep *Benim* le muhâtap olurdu. O zamanlar *Otomobil* azdı.
Bir otomobil görsem, *Benim de olsa!* derdim. Bir apartman görsem, *Benim de olsun!* derdim. Efendi hazretlerini görünce, bu düşünceler kaybolup gitdi, *Silindi* tamâmen.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder