*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*
Ben 1932 de *Eczâcı subayı* çıkdım. *Yıldız* ları takdım, *Sırmalı* elbise giydim ve doğruca *Efendi* hazretlerine gitdim. Yanına oturdum. Hiç sesini çıkarmadı Mübârek.
Efendi hazretlerine hizmet eden *Şâkir Efendi* vardı sâdece. Şâkir Efendi kimdir, biliyor musunuz? Anlatayım. Efendi hazretleri *Van* dan İstanbul’a *Hicret* ederken çok *Sıkıntı* çekmişler.
1919 da, birinci *Cihân* harbinin sonlarında, *Ermeni* ler çok müslümânları kesmişler. *Rus* lardan aldıkları *Silâh* larla müslümân köylerini basmışlar.
İşte o zaman Efendi hazretleri, *Yüzelli* kişilik kafilesini alarak *Hicret* için yola çıkıyor.
Evvelâ *Irak*’a, sonra *Musul*’a, Musul’dan *Adana* ya. Adana’dan *Eskişehir*’e. Eskişehir’den de *İstanbul*’a geliyor Mübârek.
İstanbul’a gelene kadar *Otuz* kişi kalmışlar, *Yüzyirmi* kişi yolda *Telef* olmuş. *Yaya* olarak, aç susuz, *Para* yok.
Ne *Sıkıntı* lar çekmişler. Efendi hazretleri İstanbul’a gelirken *Eskişehir* de kalmış. Bizim Abdülhakîm *Asker* deyken, ben *Eskişehir*’e gitdim.
Orada bir *Câmi* ye girdim. *Kurşunlu* câmiine. Yaşlı birine sordum. *Abdülhakîm Efendi hazretleri bu câmiye de geldi mi?* dedim.
O da; Evet, bu *Câmi* de kaldı. İşte şu *Oda* larda kalıyorlardı. Hattâ, oğlu *Enver* vardı. Burada vefât etdi. Cenâzeyi kaldıracak *Para* ları da *Yok* du.
Sabahleyin *Cemâat* gelsin de, *Cenâze* yi kaldırsın diye sabaha kadar *Oğlu* nun başında bekledi. Çok *Sıkıntı* lar çekdi. Hiçbir baba, Onun yapdığını yapamaz, dedi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder