Seyyid Abdülhakîm Arvâsî “kuddise sirruh” hazretleri, büyük âlim ve evliyâdır. Talebesinden biri anlatıyor:
Bir gün Efendi Baba ile câminin önünde oturuyorduk. Dilsiz bir çocuk getirdiler huzûra. On-on iki yaşında görünüyordu. Ve hiç konuşamıyormuş. Anne baba çok çâreler aramış. Ama bulamamışlar. Nihâyet o yere Abdülhakîm Arvâsî adında bir evliyâ zâtın geldiğini duymuşlar. “Allah’tan ümit kesilmez” diyerek çocuğu kapıp acele getirdiler. Abdülhakîm Efendi hazretlerine gösterip; “Hocam, bu çocuğumuz konuşamıyor. Çok yerlere başvurduk, çâresini bulamadık” diye arz ettiler. Efendi, çocuğa şefkatle baktı. Eliyle başını okşadı. Ve tebessümle sordu ki: “Senin adın ne bakayım?” Çocuk cevap verdi. “Adım Ahmed’dir efendim.” Bizler çok sevindik. Ve şaşırdık hâliyle. Zîra konuşamıyor demişlerdi. Meğerse ilk defâ konuşmuş. Annesiyle babası, gördüklerine inanamıyor, sevinçlerinden ne yapacaklarını, ne diyeceklerini bilemiyorlardı! Ben de çok duygulanmıştım! Teşekkür edip ayrıldılar. Baktım, ikisi de sevinçlerinden ağlıyorlardı giderken…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder