Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Ankarada, gazetemizin bir abonesi, rüyâsında, örtülü, nûr yüzlü bir *Teyze* yi görmüş, meğer o, Enver âbinin *Annesi* ymiş. O kimseye demiş ki: 

Oğlum Enver'e söyleyin, Çankaya semtinde, uzun uzun sütunlar, direkler varmış. Çocuklar, oraya tırmanıp tırmanıp yere düşüyorlarmış. Çoğunun kolu bacağı kırılmış. 

Oğlum Enver'e söyleyin de bir *Hastâne* yapdırsın, o insanları *Tedâvi* etdirsin, demiş. İşte, Enver âbi, *Türkiye Hastânesi* ni bunun üzerine kurdu kardeşim. 

********

Allahü teâlâ, müslümânlara her ihtiyâcını gönderse, kâfirlere göndermese, o zaman arada *Fark* olur. Hâlbuki cenâb-ı Hak *İmtihân* ediyor. 

Biz müslümânlar da sebebe yapışacağız, fakat sebebin te’sîrini *Allah* dan bekliyeceğiz. Onlar, *Sebep* den bekliyor, aradaki fark bu. 

Görünüşte aynı. Onlar da sebebe yapışıyor, biz de. Ama onlar, *Sebep* den bekliyor, biz ise *Müsebbib* den bekli-yoruz. Müsebbib, *Allahü teâlâ* dır. Sebepleri gönderene, *Müsebbib* denir. 

Bu dünyâ fânî, her şey geçer. Ne *Beyi*, ne *Paşası*, hiç kimse kalmaz bu dünyâda. Gördüklerimizden, tanıdıklarımızdan kimler gitdi, kimler gitdi. 

Her şey geçer gider, fakat büyüklerimizden gelen *Feyz* ve *Nûr* ayrı, o geçmez, o gitmez. 

********

Dünyâda kimi severseniz, âhiretde de onun yanında olacaksınız. *Hadîs-i şerîf* bu. *El mer’ü me’a men ehabbe* İnsan dünyâda kimi severse, âhiretde de onun yanında olacak. 

Bu, büyük bir *Müjde* bizim için. Biz onları seviyoruz. İnşallah dünyâda onların *Himmet* leri bizimle berâber olduğu gibi, âhiretde de *Şefâat* leri olacak, kendileri bize yardım edecekler. 

O büyüklerin *Rûhâniyet* leri şimdi burada hazır. Onların rûhâniyetleri hâzır olur. O gün de hepimize *Şefâat* leri olur inşallah. 

Ben yukarı gidiyorum, size, *Enver âbi* yi vekîl bırakıyorum. Enver âbi den gelir *Feyz* ler.

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

*Abdülhakim Arvasi Efendi* hazretleri Bâyezid câmiindeki vaazlarında hiç bilmediğim şeyleri söylerdi, anlatırdı. Ben de cep defterimi çıkarıp, onları *Not* ederdim, sonra okurum diye. 

Ama Mübârek; *Not etmeyin, yazmayın, dinleyin!* derdi. 

Hakîkaten o not etdiklerimi okumak nasîb olmuyor. Vakit bulamıyorum. Fakat Ondan dinlediklerimi hiç unutmuyorum, hep hâtırımda. Not etdiklerimse defterde kaldı. Hiç okuyamıyorum.

Efendi hazretleri, *Not etmeyin!* deyince, üzülürdüm. Câhillik işte, kendi kendime; *Niçin not etmemize mâni oluyor?* derdim. Niçin? Meğer sebebi buymuş. Okumak nasîb olmazmış. 

O, ne yapardı? Kalbinden söyler, kalbimize yerleşdirirdi. Çünkü *Kalp* den çıkan, *Kalbe* girer ve yerleşirmiş. Ağızdan çıkan sözler, kalbe girmez ki yerleşsin. 

Kalpden, *Allah rızâsı* için çıkan sözler, dinliyenin kalbine yerleşir. *Mübâreğin* sözleri, *Evliyâ-i kirâm* ın sözleri kalplere yerleşir kardeşim. 

********

Bu bizim büyüklerimiz, Peygamberlerin *Vârisleri* dir, *Vekîlleri* dir. Ne mutlu onları tanıyanlara. *Sevmek* şöyle dursun, *Tanımak* bile ne büyük ni’met. 

Hele tanıdıkdan sonra bir de *Sevdi* mi, seâdete kavuşdu demekdir. *Feyz* yolu açılır o zaman. Feyz gelmeğe başlar kalpden kalbe. 

Bu zamanda kurtulmanın bir tek *Çâre* si var efendim, iki değil. Nedir o? Kurtulanlarla *Berâber* olmak. 

Peki, kurtulanlar kimlerdir? *Ehl-i sünnet* âlimleridir, *Allah* dostlarıdır. *Evliyâ* zâtlardır. Meselâ *Abdülhakim Efendi* hazretleridir. 

İyi ama, biz Efendi hazretlerini görmedik ki. Görmedik ama, *Tam İlmihâl* kitâbı, onun sözleriyle dolu. Her zaman söylüyorum, benim ömrüm *Aramak* la geçdi. 

Neyi aramakla? *Efendi* den öğrendiğim bilgilerin kaynağını, senedini, vesîkasını bulmak için, *Bin* den fazla kitap karışdırdım.

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Kıyâmet günü, harplerde şehîd olanların *Kanı* ile, kitap dağıtarak İslâmı yayanların *Mürekkebi* tartılacak, mürekkep daha *Ağır* gelecektir. Hadîs-i şerîf böyle bildiriyor. 

Bundan maksad, İslâmı *Kitap* ile, *Emr-i mâruf* yaparak yayanların sevâbı, cihad ile, savaşarak, dövüşerek şehîd olanların sevâbından daha çok demekdir. 

*Ehl-i sünnet* demek, Peygamber aleyhisselâmın yolu demek, *Velcemâat* demek, eshâb-ı kirâmın yolu demekdir. O hâlde *Ehl-i sünnet vel-cemâat* demek, Peygamber aleyhisselâmın yolu ve Onun eshâbının yolu demekdir. 

İşte bunlar, *Cennete* gidecekler. Geri kalan yetmiş iki fırka, yoldan sapıtmışlar. İslâm âlimi geçiniyorlar. *Bunlar, İslâm âlimi değildir* diyor Peygamber Efendimiz. 

Kur’ân-ı kerîmde Allahü teâlâ buyuruyor ki: *Müslümânlar bir musîbet haberi işitince, (İnnâ lillah ve innâ ileyhi râci’ûn)* derler.  

*İnnâ*, biz. *Lillah*, Allah için yaratıldık. *Ve innâ*, ve yine biz. *İleyhi*, O’na, yâni Allahü teâlâya, *Râci’ûn*, rücû edeceğiz, yâni gideceğiz. O’nun huzûruna gideceğiz.

Ölüp, sonra dirilip, Allahü teâlânın huzûrunda hesâba çekileceğiz. Hâlbuki hakîkatde, ölüm *Ni’met* dir, musîbet değildir. Ölüm, sevgiliyi sevgiliye kavuşduran bir *Köprü* dür, bir *Yol* dur 

Sevgili, *Allahü teâlâ* dır, seven de *İnsanlar*. Biz *Allahı* seviyoruz. İnşallah *Sevgilimize*, yâni *Rabbimize* kavuşa-cağız. 

********

Şeytân ın mânâsı, *Uzaklaşdırıcı* demek. Allahü teâlânın sevgisinden, merhametinden uzaklaşdıran şeye, *Şeytân* denir. Üç türlü şeytân vardır. 

Biri, bizim bildiğimiz *Cin* şeytânı, yâni *İblîs*. İblîsin torunları, herkesin damarlarında dolaşır, kalbine gelir. Hep harâm ve kötülük aklına getirir, yapdırmak için aldatır. 

Ama bu şeytân *Zayıf* dır. İnsanı aldatmak için gelir. İnsan da, *Eûzü billâhi mineşşeytân irracîm* der. 

Yâhut, *Allahümme innî eûzü bike min hemezâtış şeyâtîn* der. Şeytân da kaçar ve *(bunda iş yok)* der ve gider.

Buhârâlı gönül sultanı Hâce Evliyâ-i Kebîr

Hâce Evliyâ-i Kebîr hazretleri, Buhârâlıdır. Hicrî yedinci asrın ortalarında vefât etmiş olup, kabri Buhârâ yakınlarında Hakrîz Hisârı’nda Ayyâr burcu yakınındadır... “YEMEĞİ BERABER YİYELİM”

Hâce Evliyâ, önceleri Buhârâlı bir âlimden ilim tahsil ediyordu. Bir gün, Buhârâ çarşısında nûr yüzlü bir zât gördü. Bu zâta gönlü meyletti. O zât çarşıdan bir miktar et alıp paket yaptırmıştı. Hâce Evliyâ, yanına yaklaşarak; “Efendim! Müsâade buyurursanız, bu paketi evinize kadar ben taşımak istiyorum” dedi. O da kabûl edip, berâberce evine kadar geldiler. Bu zât, Ehl-i sünnet âlimlerinin ve evliyânın büyüklerinden olan Abdülhâlık-ı Goncdüvânî hazretleri idi. O da bu genci gönülden kabûl eyleyip; “Bir saat sonra gelin, yemeği berâber yiyelim” buyurdu... Hâce Evliyâ oradan ayrıldıktan sonra, gönlünün önceki hocasının derslerinden soğumuş, yeni karşılaştığı bu nurlu zâta meyletmiş olduğunu hissetti... Bir saat sonra Abdülhâlık-ı Goncdüvânî’nin huzûruna koştu. Abdülhâlık-ı Goncdüvânî, bu sohbette onu oğulluğa kabûl etti... 

Hâce Evliyâ’nın önceki hocası, her ne kadar onu Abdülhâlık-ı Goncdüvânî’nin sohbetlerinden vazgeçirmeye çalıştı ise de başaramadı ve bir gün o da hâline tövbe ederek Hâce Abdülhâlık hazretlerinin talebelerinden oldu.

“HERKESE MERHAMET ET!..”

Hâce Evliyâ-i Kebîr, Hâce Abdülhâlık-ı Goncdüvânî hazretlerinin huzûrunda, sohbet ve hizmetinde bulunmakla çok yüksek derecelere kavuştu. Onun, Ahmed Sıddîk’tan sonra ikinci halîfesi oldu. Abdülhâlık-ı Goncdüvânî, Vasıyyetname risalesinde, manevî oğulları Hâce Evliyâ-i Kebîr’e buyurdu ki: 

“Sana vasiyet ederim ey oğul ki; her hâlinde ilim, edeb ve takvâ üzere ol! İslâm âlimlerinin kitaplarını oku! Fıkıh ve hadîs öğren! Câhil tarikatçılardan sakın! Şöhret yapma! Şöhrette âfet vardır. Aslandan kaçar gibi câhillerden kaç! Bid’at sâhibi sapıklar ile ve dünyâya düşkün olanlar ile arkadaşlık etme! Helâlden ye! Çok gülme! Kahkaha ile gülmek gönlü öldürür. Herkese şefkat ve merhamet et! Kimseyi hakîr görme! Kimse ile münâkaşa, mücâdele etme! Kimseden bir şey isteme! Tasavvuf büyüklerine dil uzatma! Onları inkâr eden felâkete düşer. Mayan fıkıh, evin mescid olsun!..”

ON ŞEY SON NEFESDE ÎMÂNSIZ GİTMEĞE SEBEB OLUR

1-Allahü teâlânın emrlerini ve yasaklarını öğrenmemek.

2-Îmânını ehl-i sünnet i’tikâdına göre düzeltmemek.

3-Dünyâ malına, rütbesine, şöhretine düşkün olmak.

4-İnsanlara, hayvanlara, kendine zulm, eziyyet etmek.

5-Allahü teâlâya ve iyilik gelmesine sebeb olanlara şükr etmemek.

6-Îmânsız olmakdan korkmamak.

7-Beş vakt nemâzı vaktinde kılmamak.

8-Fâiz alıp-vermek.

9-Dînine bağlı olan müslimânları aşağı görmek. Bunlara gerici gibi şeyler söylemek.

10-Fuhş sözleri, yazıları ve resmleri; söylemek, yazmak ve yapmak.

(Namaz kitabı sahife 174)

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Birgün yine *Efendi* hazretlerine gitdiğimde, kapı kapalı idi. Kapıyı çaldım, açılmadı. Biraz bekledim, yine açılmayınca, kapının dışından, yüksek sesle şu beyti okudum:

*İnnilte yâ rîhessabâ, yevmen ilâ erdıl harem*. 

*Belliğ selâmî ravdaten, fîhennebiyyil muhterem*. 

Yâni ey sabâh rüzgârı, birgün yolun Haremeyne, yâni *Mekke* ve *Medîne* ye uğrarsa, oradaki *Ravda* ya benden selâm söyle. 

Ey yeryüzünü dolaşan melekler, yolunuz *Mekke* ve *Medîne*’ye uğrarsa, o *Resûle* benden *Selâm* söyleyin. 

*Efendi* hazretleri sesimi duymuş. *Şâkir Efendi*’ye kapıyı açdırdılar, içeri girdim. Bakdım, Efendi hazretleri kahvaltı ediyorlardı. Kahvaltıda *Yoğurt* da vardı. 

********

*Üd’ûnî, istecib leküm*. Yâni benden isteyiniz, veririm buyuruyor Allahü teâlâ. Ama istemesini bilmek lâzım. Evliyâ-i kirâmdan *Ebül Hasan-i Harkânî* hazretlerine sormuşlar. 

Yâ İmâm, Allahü teâlâ *(İsteyiniz veririm)* buyuruyor, ama istiyoruz vermiyor. 

Buyurmuş ki; İstemesini bilmiyorsunuz. Allahü teâlâ *Duâ* yı kabûl eder, ama hangi ağızdan çıkan duâyı kabûl eder? Duâmızın kabûl olması için ağzımıza *Hâkim* olacağız. 

Ağzımıza *Harâm* girmiyecek. Meselâ alkollü içkiler. Sonra başkasının hakkı. Yalanla, hîleyle, fâsid alış verişle kazanılan şeyler. Şerîate uygun olarak çalışıp kazanacağız. 

Sonra *Harâm* çıkmıyacak ağzımızdan. Gıybet, iftirâ, dedikodu, yalan. Bunlar da olmıyacak. 

İşte bu ikisine dikkat ederseniz, duâlarınız kabûl olur buyuruyor Peygamber Efendimiz. 

********

Allah, *Enver âbi*’den râzı olsun. Bütün bu işlerimiz, ictimâlarımız, hizmetlerimiz hep Enver âbi’nin sâyesinde oluyor. Onun sâyesinde bu *Sevâpları* kazanıyoruz. 

Allahü teâlâ bizim tarafımızdan ona bol bol *Mükâfat* versin. Ben *Enver âbi*’yi görünce kalbim ferahlıyor. Onu gördüm mü kalbim ferah. 

İki gün görmesem, *Mâtem* tutuyorum. Onu görmesem sıkıntı basıyor bana. Enver âbi’ye ne kadar *Hizmet* edersek, Allahü teâlâ da bizden o kadar *Râzı* olur.

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Nakşibendî büyükleri *Taş*’a teveccüh etseler, taş feyz alır kardeşim. İstîdâda bakmadan herkese *Feyz* verirler. Yalnız *Talep* şartdır. İstemek lâzım. Talep olmayınca feyz olmaz. 

*Mevlâna Hâlid* hazretleri Bağdat’dan Delhi’ye gelirken, yolda rüyâda, *Abdullah-ı Dehlevî* hazretlerini görüyor. 

Uyanınca bakıyor ki, kalbi *Zikr* ediyor. 

Delhi ye gelince, aynen rüyâda gördüğü gibi, Abdullah-ı Dehlevî hazretlerini görüyor. Ve yedi ayda *Mürşid-i kâmil* oluyor. 

Bir gün sohbet esnâsında, Abdullah-ı Dehlevî hazretlerini sevenlerden bir *Kadın* ın vefât ettiği haberi geliyor. 

Abdullah-ı Dehlevî hazretleri bunu işitince, o hanımın kabrine teveccüh edip, sonra yanındakilere; *Kuvvetli ihtimâldir ki, bu yola bağlı olanlara kabir azâbı olmaz*, buyuruyor. 

Abdülhakîm Efendi hazretleri de; *Bu büyüklerin Kuvvetli ihtimâl demeleri, Muhakkak demekdir*, buyururdu. 

Bir kadıncağız da, *Abdullah-ı Dehlevî* hazretlerine bağlanmak istermiş. Kocasıyla devâmlı haber gönderirmiş, kocası da söylemeyi unuturmuş. Derken kadın ölmüş. 

O ölünce, kocasının aklına gelmiş ve gidip hanımının bu arzûsunu Abdullah-ı Dehlevî hazretlerine söylemiş. Ab-dullah-ı Dehlevî hazretleri de kabûl buyurmuşlar. 

O gece kadın, kocasının rüyâsına girip; *Çok şükür, murâdıma kavuşdum, beni kabûl etdiler*, demiş. Nakşibendî büyükleri böyledir kardeşim. 

Ölüye diriye, kadına erkeğe, yaşlıya çocuğa, hepsine *Feyz* verirler. Hattâ yanlarında bulunmak da şart değildir. Uzakdan *Sevmek* yetişir. 

Hâlbuki *Çeştiyye* tarîkatına girmek için, mürşid-i kâmilin Elini tutarak intisâb etmek şartdır. Nakşibendîde ise, uzakdan bağlanıp *Sevmek* le de, intisâb etmiş olunur.

İmanın gitmesine sebep olan hâller

 Sual: İmanın gitmesine sebep olan söz ve hâller var mıdır, varsa nelerdir?

Cevap: Konu ile alakalı olarak Miftâh-ul-Cennet kitabında deniyor ki:

“İmanı olduğu hâlde, ileride imanının gitmesine sebep olan şeyler kırk kadardır:

1- Bidat sahibi yani itikadı bozuk olmak. 

2- Zayıf yani amelsiz iman. 

3- Dokuz uzvunu doğru yoldan çıkarmak. 

4- Büyük günah işlemeye devam etmek. 

5- Nimet-i islama şükrünü kesmek. 

6- İmansız gitmekten korkmamak. 

7- Zulmetmek. 

8- Sünnet üzere okunan ezanı dinlememek. 

9- Anaya babaya âsi olmak. Onların İslamiyete uygun, mübah olan emirlerini sert sözle reddetmek. 

10- Doğru olsa bile, çok yemin etmek. 

11- Namazda tadil-i erkanı terk etmek. Tadil-i erkan, hiç hareket etmeden 'sübhanallah' diyecek kadar durmaktır. 

12- Namazı ehemmiyetsiz sanıp, öğrenmesine ve çoluk çocuğuna öğretmeye ehemmiyet, önem vermemek. 

13- Şarap ve fazlası sarhoş eden her içkiyi, az da olsa, içmek. 

14- Müminlere eziyet etmek. 

15- Yalan yere evliyalık ve din bilgisi satmak. Ehl-i sünnet bilgilerini öğrenmeyip, kendini din adamı olarak tanıtmak. 

16- Günahını unutmak, küçük görmek. 

17- Kibirli olmak, yani kendisini beğenmek. 

18- Ucub, yani ilim ve amelim çoktur demek. 

19- Münafıklık, ikiyüzlülük.

20- Hased etmek, din kardeşini çekememek. 

21- Devletin ve üstadının İslamiyete muhalif olmayan sözünü yapmamak. 

22- Bir kimseyi tecrübe etmeden, iyi demek. 

23- Yalanda ısrar etmek. 

24- Ulemadan kaçmak, ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını okumamak. 

25- Bıyıklarını sünnet miktarından ziyade fazla uzatmak. 

26- Erkekler ipek giymek. 

27- Gıybet etmekte ısrar etmek. 

28- Kâfir de olsa, komşusuna eziyet etmek. 

29- Dünya umuru, işleri için, çok gadaba gelmek, sinirlenmek.

30- Faiz almak ve vermek. 

31- Öğünmek için elbisesinin kollarını ve eteklerini fazla uzatmak. 

32- Sihirbazlık, büyü yapmak. 

33- Salih olan mahrem akrabayı ziyareti terk etmek. 

34- Allahü teâlânın sevdiği kimseyi sevmemek ve İslamiyeti bozmak için uğraşanları sevmek. 

35- Mümin kardeşine üç günden fazla kin tutmak. 

36- Zinaya devam etmek. 

37- Livatada bulunup, tövbe etmemek. 

38- Ezanı fıkıh kitaplarının bildirdikleri vakitlerde ve sünnete uygun okumamak. 

39- Haram işleyeni görüp de, gücü yettiği hâlde, tatlı dil ile menetmemek.

40- Nasihat vermek hakkına sahip olduklarına nasihat etmemek.”

(İslâm Ahlâkı)

Tefsîr ve Tevil

Ebü'l-Meyâmin Mustafa Efendi "rahmetullahi aleyh" hazretleri yirmibeşinci Osmanlı Şeyhülislâmıdır, buyurdular ki;

Tefsîr, beyan etmek ve keşfetmek demektir. Bildirmek ve açıklamaktır. (Tevil), rücû' etmektir. Tefsîr, bir mana vermektir. Tevil, çeşitli manalar arasından birisini seçmektir. Kendi reyi, görüşü ile tefsîr, câiz değildir. Tefsîr, rivayet ile yapılır. Tevil, dirâyet ile yapılır. Hadis-i şerifte, (Kur'ân-ı kerimi, kendi görüşü ile açıklayan, doğru olsa dahi, hata etmiştir) buyuruldu.

Resûlullah Efendimizden (sallallahü aleyhi ve sellem) ve Eshâb-ı kirâmdan (radıyallahü anhüm) gelen haberlere ve âlimlerin tefsîrlerine ve tefsîr ilminin üsûlüne bakmadan ve Kureyş lügatini bilmeden ve hakîkat ile mecâzı düşünmeden, mücmel, mufassal ve umûmî ve husûsî olanları birbirinden ayırmadan ve âyet-i kerimelerin indirilme sebeplerini ve nâsih, mensûh olduklarını araştırmadan verilen manayı, Allahü teâlânın kelâmı olarak söylemek doğru değildir.

MÜTEVAZI OLANI,CENABİ HÂK YÜKSELTİR

Ehl-i sünnet âlimleri çok büyüktür. Çok ilm sahibidir, çok faziletlidirler. Peki efendim, bu âlimler niye büyük? Efendim, bunlar o kadar mütevazi insanlardır ki, onlar mütevazi oldukça, Allah onları yükseltti. O halde âlim, ne kadar alçak gönüllü olursa, o kadar yükselir. Âlim kendini ne kadar iyi bilmeye kalkışırsa, Hak indinde ve insanların nazarında o kadar kaybetmiştir. Bir insan kendini ne kadar büyük görürse, kibirlenirse, ben bilirim diye başını kaldırırsa, çenesinin altından onu aşağı çekerler, Allah indinde ve insanların gözünde küçülür. Sadece kendisi, kendisini büyük görür. Bir insan ne kadar mütevazi olursa, başını ne kadar aşağı indirirse, kibirlenmezse, başının üzerinden onu yukarı asılırlar, kendisini sadece kendisi küçük görür, fakat o kişi Allah indinde ve insanların gözünde büyüktür, kıymetlidir. İnsanın çenesinin altında bir zincir vardır. Bir de burnunun üstünde vardır. O kimse kendini yukarı çekmeye çalışsa, kibirlense, çene altındaki zincir onu aşağı çeker. Herkesden aşağı olur. Bir kişi tevâzu sâhibi olsa, kendini aşağı görse, zincir onu yukarı kaldırır, yükseltir. Kibir her şeye, her iyiliğe engeldir, kimde varsa sahibini alçaltır, sevimsizleştirir. Tevazu çok kıymetlidir, kimde varsa sahibini yükseltir, onu herkes sever.  Efendi hazretleri çok mütevâzi’ idi. Va’z ederken yakınındakilere, yavaşça, “Ağzımdan yanlış kelime çıkarsa ikaz edin. Çünki ben ma’nâları düşünürüm, kelimeye kıymet vermem” buyururdu. Bunu tevazûdan söylerdi. Hiç yanlış bir kelime söyleyip, ikaz edildiği olmadı. Şimdikiler; ma’nâdan haberi yok, yaldızlı kelimelerle konuşmaya çalışıyor. Efendi hazretlerinin kelime hazinesi çok zengindi. Aynı ma’nâya gelen sekiz on kelime söylerdi. Birinden anlamayan diğerinden anlasın, ondan da anlamayan öbüründen anlasın diye.

Hüseyn Hilmî Işık Efendi (rahmetullahi aleyh)

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Bizim kitaplar, tamâmen *İslâm âlimleri* nin yazılarıdır kardeşim. Bizim ilâvelerimiz varsa, onlar da *Efendi* hazretlerinden duyduğum, öğrendiğim *Bilgiler* dir.

İşte bizim kitaplar, hep o *Büyükler* in yazıları olduğu için, bütün dünyâ hayrân kalıyor. Elhamdülillah. 

Bütün bu hizmetler, hep *Efendi* hazretlerinin bereketi, Onun himmeti ile oluyor kardeşim. Bizimle hiç alâkası yok. *Men hademe hudime*. Hadîs-i şerîfdir bu. 

Mânâsı şöyle: *Men*, bir kimse, *Hademe*, hizmet etdi. Yâni bir kimse hizmet ederse, *Hudime*, hizmet olundu. Yâni ona hizmet olunur. 

Bir kimse, bir müslümâna *Hizmet* ederse, muhakkak Allahü teâlâ da başkalarını ona hizmet etdirir. Onun için müslümânlara hizmet etmeyi *Ganîmet* bilmeli kardeşim. 

Birine bir bardak *Su* vermek yâhut bir *İşini* görmek, çok kıymetlidir. Muhakkak Allahü teâlâ onun mükâfatını dünyâda da, âhiretde de, ona bol bol verir. 

Dünyâda başkalarını, ona hizmet etdirir. Yâni başkaları da onun bir işini görür, bir ihtiyâcını giderir. *Âdet-i ilâhî* böyle. Hadîs-i şerîf bu. Cenâb-ı Hak bu hizmetleri bizlere nasîb ediyor.

Peygamber Efendimiz buyuruyor ki: *Âhir zamana doğru, öyle bir zaman gelecek ki, dînini, îmânını muhâfaza etmek, avcunda ateşi tutmak gibi olacak*.

Avuçda *Ateş* tutulur mu? Yanar insan. Avuçda ateş tutmak nasılsa; dînini, îmânını muhâfaza etmek de öyle olacak buyuruyor. Fitne, fesat zamânı. Onun için *Duâ* edeceğiz. 

*Allahümme Rabbenâ âtinâ fiddünyâ haseneten*. Yâni, Sen bize dünyâda iyilikler ver yâ Rabbî! *Ve fil âhireti haseneten*, âhiretde de iyilikler ver. 

*Ve kınâ azâbennâr*, sen bizi Cehennem ateşinden koru yâ Rabbî! Allahü teâlâ hepimize selâmet versin. Hâlimize şükredelim de, Allahü teâlâ, bu *Ni’meti* elimizden almasın. 

Rabbimize çok şükür, ni’metleri sonsuz. Evvelâ *Hayât* vermiş, sonra *Akıl* vermiş. Akıl vermeseydi hayvan gibi olurduk. Sonra, *Göz* vermiş, *Kulak* vermiş. *His uzuvları* vermiş. 

Eğer his uzuvlarını vermeseydi *Odun* gibi olurduk. İşitmez, görmez, söylemez bir insan! Yâni *Odun*. Eğer şükredilmezse, Allahü teâlâ bu ni’metleri alır kardeşim.