Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Biz, çok *Şanslı*’yız kardeşim. Dünyâda yedi *Milyar* insan varsa, bunun *Bir* milyar kadarı *Müslümân*’dır. Bu bir milyar müslümânın da, yüzde doksanı *Bid’at Ehli*’dir. 

Geriye, *Yüzde On* kalıyor. Onun içinde de, neler vardır, neler. Onun için biz çok *Bahtiyâr*’ız kardeşim. 

Şu dünyâda en *Ahmak* kimse, *Rızk*’ından *Şüphe* edendir kardeşim. Rızık, *Mukadder*’dir. Yâni ezelde *Takdîr* edilmişdir. 

Hiç kimse *Rızk*’ını yemeden ölmez. Çocuk, daha anne karnındayken, *Cebrâil* aleyhisselâm gelir ve ona birkaç *Şey* söyler. 

Bir tânesi; Senin ömrün, şu kadar *Sene*, şu kadar *Ay*, şu kadar *Gün*, şu kadar *Saat*, hattâ şu kadar *Dakîka*, şu kadar *Sâniye*’dir, der. 

● ● ● 

*Efendi* hazretlerinin talebelerinden *Cevat bey* vardı. Muhârebede bir ara *Aklı* bozulmuş. Doktorlar; *Her an saldırabilir!* diye rapor vermişler. 

Ama kimseye de saldırmadı. Bir gün, *Efendi*’nin sevdiklerinden *Mehmet Efendi*, *Cevat Bey*’i yemeğe *Dâvet* etdi. Biz de oradaydık. 

Cevat bey, baklava tepsisine bir avuç *Tuz* koydu. Bize de; *Sakın Söylemeyin!* diye işâret etdi. Ondan herkes çekinirdi. 

Ama çok da *Şakacı*’ydı. Tepsi ortaya konunca, *Tuzlu* tarafını Mehmet Efendi’nin önüne çevirdi ve *Önce ev sâhibi başlasın, bakalım nasıl?* dedi. 

Mehmet Efendi bir *Dilim* aldı, ağzı yüzü *Değişdi*. Yüzü değişince, Cevat bey sordu; *Bir şey mi var tadında yoksa?* dedi. 

Mehmet Efendi de; *Tadı da tuzu da yerinde!* dedi ve hemen dışarı çıkıp, *Kızları*’na seslendi. Biz anladık ki onlara *Kızacak*. Hemen çağırdık, hakîkati söyleyince, ferahladı. 

● ● ● 

*Efendi* hazretleri buyurdu ki: Herkes, *Hac*’da bir *Duâ* eder, en çok *İstediği* şeyi ister, orada yalvarır. Ben de; *Yâ Rabbî, benden okuyanı âlim eyle!* diye duâ etdim, buyurdu. 

*Efendi* hazretleri, bizi *Kendisi* çağırdı. O çağırmasaydı biz gidemezdik efendim. Bize her *Şey*’i, O öğretdi. Hiç yüzlerine bakamazdım.

Sofra ve yemekler

 Sofra ve yemekler

Macid-ül Kürdi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” oğlu Süleyman şöyle anlatıyor:

Babamla aynı evde kaldığımız zamanlarda kapımıza kim gelse, karnını doyurur ve giderdi sevinerek.

Bir gün, yine bir çok fakirler gelip çok aç olduklarını söylediler babama.

Babam bana dönüp;

- Gir şu küçük odaya. Oradaki sofrayı alıp buraya getir! dedi.

Çok şaşırdım.

Zira o odada yemek olmadığını çok iyi biliyordum.

Hatta az önce o odadaydım ve yerdeki kilimden başka bir şey yoktu odada.

Ama yine de itiraz etmedim babama.

- Peki, deyip odaya girdim.

Bir de ne göreyim. Mükellef bir sofra duruyor odanın ortasında.

Üzerinde çeşit çeşit yemek ve meşrubat vardı üstelik.

Getirip koydum fakirlerin önüne.

Oturup bir güzel yediler.

Ve Allah'a şükredip, babama da teşekkür ederek ayrıldılar.

Otuz fakir daha geldi

Az sonra, otuz fakir daha geldi evimize.

Babam, aynı şekilde emretti bana:

- Git şu odadaki sofrayı buraya getir!

Tereddütsüz girdim odaya.

İkinci sofrayı da kucaklayıp getirdim misafirlerin bulunduğu yere.

Onlar da yemekleri yiyip, geri gittiler.

Ben alışıktım bunlara.

Hiç yadırgamıyordum artık.

Rahat etmek için

Bir gün sohbetinde;

- Kardeşlerim, dünya ve ahirette rahat etmek, İslamiyet’e uymaya bağlıdır, buyurdu.

Ve açıkladı bunu:

- Görünen görünmeyen bütün iyilikler, Resulullah efendimize “aleyhisselam” tâbi olmaya bağlıdır. Fakat bu iş bilgi ister. İslamiyet ilim dinidir. Bilmeden Müslümanlık olmaz. Resulullaha “aleyhisselam” uyabilmek için Onun dinini iyi bilmek gerekir. Bilmezsek nasıl uyacağız?

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

*El mer’u me’a men ehabbe!* hadîs-i şerîf bu. Yâni herkes, bu dünyâda *Kim*'i severse, âhiretde de *Onun*’la berâber olacak. Her hadîs-i şerîf, bir *Âyet-i kerîme*’nin açıklamasıdır. 

Bu hadîs-i şerîf de, *Mâide* sûresindeki; *Müşrikleri ve yahûdîleri severseniz, onlardan olursunuz!* meâlindeki âyet-i kerîmenin açıklamasıdır. 

Burada, *Müşrik*’lerden maksat, bugünkü *Hristiyan*’lardır. Çünkü onlar, hâşâ *Allah Üç*’dür dedikleri için *Müşrik* oldular. Bugünkü hristiyanların çoğu böyledir. 

Allahü teâlânın, bir *Kulu*’nu sevmediğinin alâmeti, onun *Mâlâyanî* şeylerle vakit geçirmesidir. Yâni ne *Dîni*’ne, ne de *Dünyâ*’sına fâideli olmıyan işlerle uğraşmasıdır kardeşim. 

Ne gibi? Meselâ *Top* oynamak, *Maç* izlemek ve *Futbol* gibi. Bunlar, *İngiliz*’lerin, müslümân gençlerin *Dinleri*’ni öğrenmelerine *Mâni* olmak için, islâm memleketlerine sokdukları *Oyun*’lardır. 

● ● ● 

Allahü teâlânın bir kulunu *Sevdiği*’nin alâmeti, *Fıkh İlmi* ile meşgûl olmasıdır. *Fâsık*’lar, Allahü teâlânın *Sıfat*’larına düşmandır, *Kâfir*’ler ise *Zât*’ına düşmandırlar. 

Her *Ülfet*, bir *Külfet* mukâbilidir. Yâni bir *Hizmet*’de ne kadar *Zor*’luk varsa, ne kadar *Sıkıntı* çekilirse, *Sevap* da o kadar *Fazla* olur. 

Onun için, zor da olsa, *Zor* demeyin kardeşim. Siz, zor olana *Tâlip* olun. Çünkü bir iş *Hayr*’lı ise, onun *Sıkıntı*’sı çok olur. 

Bir hizmetde hiç *Sıkıntı* yoksa, ondan biraz *Çekinmeli*. Niçin? Çünkü hayrlı işlerde sıkıntı vardır. Sıkıntı yoksa, o *İş*’den vazgeçmeli. 

*Hayrlı İş* neden sıkıntılıdır? Çünkü *Nefs* ona karşıdır, *Şeytan* karşıdır. Şeytan gibi olan *İnsan*’lar da buna karşıdırlar. 

Bütün bu *Karşı* olanları bir bir aşacaksınız, ondan sonra *Âb-ı Hayât*’a kavuşacaksınız.

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

*Eshâb-ı kirâm*’ın, çok üstünlükleri var. Çok *Meziyet*’leri var, çok *Kıymetli* insanlar. Allahü teâlâ onları, Kur’ân-ı kerimde, *Sûre-i Feth*’in son âyetinde methediyor: 

Ve Kur’ân-ı kerîmde; *Onlar, kâfirlere karşı çok sertdiler, ama birbirlerini çok seviyorlardı!* buyuruyor. 

*Ruhamâü beynehüm!* Yâni onlar, birbirlerine karşı çok merhametliydiler. Birbirlerini çok seviyorlardı. 

Demek ki; bizim de, Peygamberimizin *Ümmeti* olarak, en birinci *Vasf*’ımız, birbirimizi çok *Sevmemiz* olmalıdır. Neden? 

Çünkü *Eshâb-ı kirâm* efendilerimiz, Peygamber Efendimizin vefâtından sonra, *Sık sık* birbirlerinin evine *Ziyâret*’e gider ve; 

*Gel kardeşim, biraz Peygamber Efendimiz’den bahsedelim de îmân’ımız tâzelensin!* derlermiş. 

Bunlar, yâni *Eshâb-ı kirâm*, müctehidlerin *İlk*’leri, evliyâların *Şâh*’ı, âlimlerin *Âlâ*’sı, yâni her bakımdan *Kemâl*’de olan insanlardır. Birbirlerine diyorlardı ki: 

Hazret-i Peygamberin *Vefât*’ından sonra *Kalp*’lerimiz kararabilir. Gel biraz oturalım, Ondan bahsedelim, bir iki *Salevât-ı şerîfe* okuyalım, Onun hayâtından konuşalım da *Îmân*’ımız *Tâze*’lensin.

*Eshâb-ı kirâm* böyle derse, bizim gibi *Zavallı*’lara ne demek düşer? Cenâb-ı Hak, hepimizi, o *Büyük*’lerin şefâatine kavuşdursun kardeşim. 

*İmâm-ı Rabbânî* hazretleri; Kendini, değil ki bir *Müslümân*’dan, frenk *Kâfiri*’nden, hattâ uyuz *Köpek*’den üstün gören, Allahü teâlâya *Yol* bulamaz! buyuruyor. 

Ancak *Şeytan*, kendini başkalarından *Üstün* görür. *Ben daha iyi bilirim!* der. Onun için, hakîkî bir talebenin husûsiyeti, *Mütevâzı* ve *Edeb*’li olmasıdır. 

*Şâh-ı Nakşibend* hazretleri, onun için; Bu yolun başı *Edeb*, ortası *Edeb*, sonu yine *Edeb*’dir! buyurmuşlar. Hepimiz, bu hususta *Kusur*’luyuz kardeşim. 

Ama *Büyük*’ler affederler, kimsenin yüzüne *Vurmaz*’lar. *Efendi* hazretleri, kusûrları hiç *Görmez*’di, hemen affederdi. *Büyük*’ler böyledir. 

Eğer affetmeseler, yanlarında *Kimse* kalmaz efendim. Onlar, *Allah* için hep yutkunurlar, *Sabr*’ederler, *Hoş* görürler. Yoksa, insanlar o *Büyük*’lerden uzaklaşır Allah korusun.

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Ben eğer *Efendi* hazretlerini görmeseydim, ya *Kör* idim, ya da *Şaşı*. Kördüm, çünkü *Îmân*’sız olurdum mâzallah. Şaşı idim, çünkü *Bid’at* ehli olurdum. 

Yâni *Bozuk* bir yola girer, doğru *Yol*’u bulamazdım efendim. Çünkü bu, öyle *Kolay* bulunabilecek bir şey değil. 

Biz, *Îmân*’ımız dâhil, her şeyimizi *Efendi* hazretlerine *Borçlu*’yuz. Çünkü Onu görmeseydik, hiçbir *Şey*’den haberimiz olmıyacakdı.

● ● ● 

Bu dünyâ, *Sevgi* üzerine kurulmuşdur. Neden? Çünkü Cenâb-ı Hak, hiç bir şey yaratmadan önce buyurdu ki: *Tanınmayı sevdim!* Bakın, tanınmak istedim değil, tanınmayı *Sevdim*, buyuruyor. 

Yâni, kullarım beni *Tanısın* da *Şeref*’lensin istedim Onun için hepinizi *Yaratdım!* Öyle buyuruyor Cenâb-I Hak. O hâlde bu işin temelinde, *Muhabbet* vardır. 

Onun için Allahü teâlâ, bütün Peygamberlere bir *İsim* vermişdir, ama bizim Peygamberimiz için *Sevgilim* buyurmuşdur, *Habîbim* demişdir. 

Onun için, bir yerde eğer *Sevgi* ve *Muhabbet* yoksa, orda *Geçim* olmaz. 

*Eshâb-ı kirâm* aleyhimürrıdvân, hazret-i Peygamberi o kadar seviyorlardı ki, Onun uğrunda *Can*’larını, *Mal*’larını, her *Şey*’lerini *Fedâ* ediyorlardı. 

● ● ● 

*Gıybet* edilen yere *Lânet* yağar efendim. Lânet yağacağına *Rahmet* yağsın, daha iyi değil mi? *Gıybet* çok kötü birşey. Efendimiz aleyhisselâm; 

*El-gıybetü eşeddü minez zinâ!* buyuruyor. Hadîs-i şerîfdir bu. Yâni *Gıybet* etmek, *Zinâ* etmekden daha büyük *Günâh*’dır. Neden? 

Çünkü *Kul hakkı* var bir kere. Öteki, *Allah* ile *Kul* arasında olan bir *Günâh*. Tövbe istiğfâr eder, *Afv*’olunur.  

Ama *Gıybet*’de, bir de *Kul* hakkı var. gidip bulacaksın, helâlleşeceksin, gönlünü alacaksın. Ya *Ölmüş*’se? Evlâtlarıyla helâlleşsen olmaz, *Para* işi değil çünkü.

Seyyîd Abdülhakîm Arvâsî hazretleri ve tefsir yazan zat

 -Bir kış günü, zamanın şöhretlilerinden biri ziyaretlerine gelerek âdâb-ı ziyâreti edâdan sonra: "Efendim, Ben bir tefsîr yazdım [Yâsîn Sûresi tefsîridir], getireyim de tedkîk buyurun" dedi. Îşân (kuddise sirruh): "Tefsîr yazmak kim, biz kimiz. Getirirsen, yanan sobayı işaretle, şu sobaya atar, yakarım" buyurup [:S..., Biz bu karargâhda nöbetçi onbaşısı gibiyiz. O büyük kumandanlar gitti. Onların yerini tutamayız. Bizim vazîfemiz, bu karargâha yabancıları sokmamaktır. Onların yaptıklarında ne kusur ve eksiklik buldunuz ki, tefsîr yazmak ihtiyâcını hissettiniz] yollu daha çok şeyler söylediler.

Seyyîd Abdülhakîm Arvâsî hazretlerinden Mîr Alay [Alay kumandanı] HİLMÎ BEY'E

Yazın indimde çok kıymetli olduğundan buraya derc ettim.

 Din-i islâmda tevbeden daha mühim ve ziyâde müşkül [çok zor] bir ibâdet yoktur.

Tevbenin birinci rüknü [şartı] nedâmettir [pişmanlıktır]. Ciddî nedâmet, büyük helâke sebeb olmuş ihtiyârî bir kabahatten daha büyük bir pişmanlık ve nedâmet hissi duymaktır.

İkinci rüknü, bir daha o cürme avdet etmemek [o günâha dönmemek] azminde bulunmaktır. Ciddî ve hakîkî bir azim ve o azim de kararlılık ve metanet etmek.

Tevbenin üçüncü rüknü, sırf Hak teâlânın rubûbiyyet hakkını edâ etmek; ne dünyevî, ne de uhrevî bir maksad için olmamak.

Bu üç rükün tedrîcen hâsıl olur. Bir anda olmaz ve işlenebilen günâhlarda olur.  Kudretin hâricinde hiçbir kimse mükellef değildir. Bu bildirilenleri göz önünde bulundurmak sühûlete [kolaylığa] sebeb olur.

Tekarrub-i ilahîye sebeb-i hakîkî [ Allah'a yaklaştıran hakîkî sebeb ] kalbinin Allahu teâlâya müteveccih olmasıdır. Onun dahi esbab-ı muhassalası [ onu da ele geçirten sebeb], onu tezekkür etmek [hâtırlamak], her işinde Onu hâtırına getirmek ve emirlerine mümkün olduğu kadar imtisâl ve nevâhîden ictinâb ile [yasaklardan sakınmakla] olur. Bunu teysîr ve teshîl eden [kolaylaştıran] Onun ism-i Celîlinin çok zikr edilmesidir. Veyahud Onun mukarreblerinin simâlarını hâtırlamaktır. Ona râbıta ismini vermişlerdir.

Bu vazîfenin en mühimmi, en zoru, en müşkülü ve fâidelisi budur. Bu da mürür-i zamanla ve devâm etmekle hâsıl olur.

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

*Beylerbeyi*’nde vapur iskeleye yanaşırmış. İnsanlar birbirlerine; Buyurun *Beyefendi!* Siz buyurun *Beyefendi!* diye birbirlerine yol verirken, vapurun kalkma sâati gelirmiş. *Beyefendi* diye diye, oranın adı *Beylerbeyi* kalmış. 

Yukarıda büyük bir *Zahîreci* varmış o devirde. Karşısında da küçük bir *Arpa* dükkânı varmış. Zahîreciye gelenler, hayvanlarına *Arpa*’yı da aynı yerden alıp çıkarlarmış. 

O zahîreci bakmış ki, karşıdaki *Arpacı*’dan alış-veriş eden yok. Kendininki ise *Yarı* olmuş. Kendi kendine; *O da çoluk çocuğuna ekmek götürecek!* diye düşünüp, kendi *Arpa* çuvalını kaldırırmış. 

Gelen müşteriler *Arpa* da isteyince; *Arpamız kalmadı, onu da karşı dükkândan alın!* dermiş. İşte din kardeşliği budur kardeşim. *Osmânlı*’da bile böyle olunca, ya *Eshâb-ı kirâm* nasıldı? 

● ● ● 

Mekke’den Medîne’ye Hicret edilince, Medîneli müslümânlar, evlerinin arsalarının *Yarı*’sını onlara verdiler. Mekkeliler, evi, arsayı alınca; *Bunun kirâsı ne kadar?* diye sordular. 

Onlar da; *Ne kirâsı, bu ev eşyâsıyla berâber sizin!* dediler. Asıl mühim olan da, kendine lâzım olmıyanı değil, *Lâzım* olanı verebilmekdir. 

● ● ● 

Efendim *Nefs* olmasaydı, *Ben* burada yokdum. Bizim dünyâya gelmemizin sebebi, nefsimizin varlığıdır. O hâlde, *Nefs*'i çok dikkatli kullanmak lâzım. 

Yemek içmek, inşaat yapmak, konuşmak, yaşamak, evlenmek, bunların hepsi *Nefs* ile oluyor. Nefs *Yok*’sa, hiç biri *Yok*’dur. 

Ama Cenâb-ı Hakkın bütün yaratdıkları içerisinde de Allahü teâlâya mutlak düşman olan da, *Nefs*’dir. Başka *Düşman* da var. Ama bu nefs, *Yüzde yüz* düşmandır. 

Yâni Cenâb-ı Hak, bütün bu *Varlık*’ları yaratmış, bir tâne de kendisine *Düşman* yaratmış, onu da *İçimiz*’e koymuş. İmtihanın büyüklüğü de burada. 

Fakat haber de vermiş; *Nefsiniz benim düşmanımdır, ona uymayın!* demiş. Dolayısıyla, nefsiyle *Dost* olan, Allaha *Düşman* olur. Çünkü nefsin nihâi hedefi, insanı *Kâfir* yapmakdır.

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Cümleten merhabâ! *Kandil-i şerîf*’iniz mübârek olsun. Allahü teâlâ nasîb etdi, gene kavuşduk. 

İki *Şey* vardır ki, bu iki şeye, *Göz* ne kadar çok ağlasa, yeridir. Nedir bu iki şey? *Firkat-ı şebâb* ve *Firkat-i ahbâp*. Yâni gençlikden ayrılmak ve dostlardan ayrılmak. 

Bu gece *Mevlîd kandili*. Bugün mü’minlerin bayramıdır. Bayram, *Sevinmek* demekdir. 

Bugün Peygamber Efendimiz *Doğdu*’ğu için bütün müslümânlar *Sevinir*. Bunun için sevinen müslümânlara Cehennemde *Azap* yapılmaz. 

Peygamber aleyhisselâmın amcası *Ebû Leheb*, Efendimizin doğum *Müjde*’sini getiren câriyesini, sevincinden dolayı *Âzâd* etdi. Bunun için mevlîd kandilinde *Ebû Leheb*’in bile *Azâb*’ı kalkar. 

O doğduğu için sevinen *Kâfir*’in bile azâbı kaldırılırsa, Onun *Yolu*’nda olan, Onu çok seven *Mü’min*’lere hiç *Azap* olur mu? 

● ● ● 

Bir adam, bir *Evliyâ*'yı ziyârete gitmiş. Kalbinden; *Bu zâta Allah adamı diyorlar, bakalım nasıl biri?* demiş. O evliyâ zât imâm olup, namaz kılmışlar. 

Adam içinden; *Bu daha Fâtiha’yı doğru dürüst okuyamıyor!* diye düşünmüş. Sabahleyin namâza kalkıp, *Abdest* almağa dışarı çıkınca, bir de bakmış, çeşmenin başında koca bir *Arslan* var. 

Sanki kendisine saldıracak! *Korku*’sundan içeri kaçmış ve ev sâhibine; *Sakın dışarı çıkma, çeşmenin başında koca bir arslan var!* demiş. 

Ev sâhibi kapıyı açıp, arslana bir kızmış! *Sen benim misâfirimi nasıl korkutursun!* diyerek azarlamış. Arslan da *Mahcup* bir hâlde, geri geri gitmiş ve kaybolmuş. 

Misâfir, içinden; *Allah Allah! Nasıl olur, arslan insandan korkar mı, aklım almıyor!* demiş. O vakit bu zât, o adamın kulağına eğilmiş ve; 

Bizim *Fâtiha*’mızla uğraşacağına biraz *Adam* ol. Bir kimse Allahdan *Korkar*’sa, bütün mahlûklar da ondan *Korkar*. Allaha *İtâat* etdiği kadar, mahlûklar da ona *İtâat* eder, buyurmuş.

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Eshâb-ı kirâmın hepsi *Şehîd*’dir kardeşim. Neden? Allah yolunda *Cihâd* etdikleri için. Dîn-i islâmı *Yaymak* için Arabistânı terk etdiler. Allah yolunda *Cihâd* için yürüdüler ve *Şehîd* oldular. 

Bizim *Âbiler* de hepsi *Şehîd* olacaklar, yatakda ölseler bile. Niçin? Allah *Yolu*’nda yürüdükleri için. Şehitler, ölürken hiç *Acı* çekmezler. Daha doğrusu öldüklerinin farkına bile varmazlar.

*Nevm-ül âlimi ibâdetün*. Ne demek bu? Âlimin uykusu *İbâdet*’dir. *Âlim*, çok kitap okuyan, çok şey bilen değil efendim. *Âlim*, hakkı bâtıldan ayırandır. Yâni bu *Doğru*, bu *Yanlış* diyebilendir. 

Biz zâten *Efendi* hazretlerinden bunu öğrendik. Bu *Sevilir*, bu *Sevilmez*. O hâlde bütün arkadaşlarımız *Âlim*’dir, uykuları *İbâdet*’dir. Bu ni’mete nasıl şükredilir kardeşim? 

Efendi hazretleri buyururdu ki: Bu *Büyük*'ler ankâ kuşu gibidir. *Ankâ* kuşunun nerde olduğu belli değil. *İsmi* var, *Kendi*’si yok. İşte *Büyük*'ler, böyledir kardeşim. 

Çok *Az*’dırlar, ama çok *Kıymetli*’dirler. Onları, ancak *Nasîb*’i olanlar görebilir. Bu *Büyük*’lere kavuşmak, büyük *Ni’met*. O Büyüklere kavuşamıyan, *Talebe*’lerine kavuşursa, yine büyük *Ni’met*’dir. 

Hele *Kitap*’larına kavuşursa, çok büyük *Ni’met*’dir. Yalnız isimlerine kavuşsa, gene ni’metdir. O Büyüklerin *İsim*’leri söylendiği zaman, Allahü teâlâ *Hâtır*’lanır kardeşim. 

Çünkü onların, *Dünyâ* ile hiç alâkaları yok. *İlgi*’leri yok. Kalplerinde hiç dünyâ *Sevgi*’si yok. Bunun için o *Büyük*’ler anıldığı zaman, *Allah* hâtıra gelir. 

*Allahü teâlâ*’nın hâtırlandığı yere de *Rahmet* yağar. Rahmet yağar ne demek? Yâni orada bulunanların hepsi *Afv*’edilir. Bir mü’minin, dünyâda kavuşacağı en büyük makâm da, *Afv*’a uğramakdır zâten.

Yâdigâr mektûblar 50.mektûb

 Ve aleyküm selâm Beşışık [Mehmed Ali Karaduman]

Cenâb-ı Hak,Mehmed Ali isimlerinin sâhiblerinin feyz ve kemâllerine kavuştursun. Sizi onlarla berâber etsin. 26 Şa'bân-ı şerîf tarihli mektûbunuzu bugün aldım. İki gün evvel de bir mektubunuzu almıştım. Lütfi [Uyan] ile de daha evvel almıştım. Cevâb yazamadığım için çok mahcûbum. Fakat gelen mektûblara cevâb yazmaktan izhâr-ı acz ediyorum. Sizlerin ma'sûm mektûbunuzu okumakla zevk alıyorum, memnûn oluyorum, duâ ediyorum. Tekrar tekrar okuyorum. Fakat her birine cevâb yazmaya muvaffak olamadığım için üzülüyorum. Oradaki kardeşlerim bu hususta ma'zûr görsünler. Hele Ramezân-ı şerîfte daha âciz olacağım.

1-Dün Cum'a olup gurûb zamanında garb tarafı açık hava idi. Hilâli aradık, göremedik. Bunu nazaran oruca pazar günü başlamak muvâfık oluyor.

2-Yatsı namazı vakti Şâfi'î mezhebinde kırmızılık kaybolunca, Hanefî mezhebinde beyazlık kaybolunca başlar. İmam-ı Ebû Yûsüf ile İmam-ı Muhammed de, İmam-ı Şâfi'î gibi buyurmaktadır. İki mezheb arasında 3 derece, yani 20 dakika kadar fark vardır. Seâdet-i Ebediyye ikinci kısım 121.sahifede vakit bahsini okuyunuz. Bizler de Şâfi'î'ye göre kılıyoruz.

3-Yalnız kılan da sesli olan yerde sesli okumakta serbesttir. Kendisine birisi uyarsa, muhakkak sesli okumalıdır.

4- Özürlü özürlüye İmam olur. İmamlığa niyete lüzum yoktur. Kabul olur.

5- Doktora gitmek sünnettir. [Gitmeyip] Vefat ederse günah olmaz. Fakat şifâyı doktordan değil, Cenâb-ı Hak'dan beklemelidir.

6- Güneş doğarken namaz kılınmaz. Her türlü kitâb ve duâlar okunur.

7- Ağlamak istemek, ağlamak gibidir.