Sahifelerinize ne yazdığınıza dikkat ediniz. çünkü bu Rabbinize karşı okunacaktır. Yazık o kimseyeki çirkin söz konuşur. Eğer içinizden biri Bir kardeşine içinde çirkin söz bulunan Bir yazı gönderse, şüphesiz bu bir hayasızlık olur. Ya rabbine karşı kötü söz söyleyenin hâli ne olur?
(Bişr-i Hafi hazretleri)
*Din ilimleri anlatmak için değil, inanmak içindir.
(Seyyîd Abdülhakîm Arvâsî)
*Allahu teâlâ zâtında kadîmdir, sıfatlarında kadîmdir. Bütün iyilikler Onun irâdesiyle, muhabbetiyledir, rızâsıyladır. Bütün fenâlıklar Onun irâdesiyledir, fakat rızâsı ve muhabbetiyle değildir.
(Seyyîd Abdülhakîm Arvâsî)
*Her mahlûkun zâtını ve her mahlûkun sıfatlarını O halk ediyor. Mahlûkatın fiillerini [işlerini, yaptıklarını] O yaratıyor. Güneş ziyâsının pencereden gelmesi gibidir. Ya'nî pencere zıya [ışık] vermiyor. Ziyâ güneştendir. Pencerede vâsıtadır. Bütün mahlûkatın ef'ali böyledir.
(Seyyîd Abdülhakîm Arvâsî)
*Bir dirhem [ma'denî para] bir sahraya gören ne ise, yedi gök de Kürsî'ye nisbetle o kadardır. Arşın büyüklüğüne göre Kürsî sahra'ya atılmış küçük bir halka gibidir.
* Kürsiye, sekizinci semâ da derler. Bütün sevâbit [sabit yıldızlar] bundadır. Arşa Felek-i atlas derler. Hâlistir,safdır. Felekin ahvalinden muarradır [Onda değişmeler yoktur]. Bunlar hükemâ sözleridir.
(Seyyid Abdülhakîm Arvâsî)
Adem oğlunun edepten nasibi yoksa insan değildir. İnsan ile hayvan arasındaki fark edeptir.
(Şems-i Tebrizi hazretleri)
*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*
O *Büyük*’lerin *Sevgi*’sini kazanmak ne büyük *Müjde*’dir kardeşim. İşte ben, böyle büyük bir *Zât*’la, yâni Abdülhakim Arvasi Efendi hazretleriyle *Eyüp* Câmiinde karşılaşdım. Hattâ daha evveliyâtı var.
Bir gün *Bâyezid* Câmiine girdiğimde, tevafuken gördüm *Kendi*’sini. Biraz dinledim. Çok hoşuma gitdi. Ama üniversitedeki *Ders*’e yetişecekdim, fazla duramadım.
Çıkarken bu *Zât*’ın kim olduğunu sorup soruşdurdum. *Cumâ* günleri Eyüp Sultân câmiinde *Vaaz* etdiğini öğrendim. Ondan sonra olanlar oldu. Bir daha ayrılmadım huzûrundan.
İnsan, o *Büyük*’lerin sözünü *Kim*’den işitirse, onu *Sever*. Abdülhakim Efendi hazretlerini biz *Niçin* seviyoruz? Meselâ ben, o *Mübârek*’den hep büyükleri duydum. Onların *Sohbet*’lerini dinledim.
Hiç bilmediğim *Şey*’leri Ondan öğrendim. Hiçbir şeyden haberim yokdu benim. Herşeyi o mübârek *Zât*’dan öğrendim, Allah *Nûr* içinde yatırsın. Onların sâyesinde *Adam* olduk.
Yoksa hasâba dâhil değildik kardeşim. Mektûbât kitâbında; *Onlar hayâtda iken de, vefâtlarından sonra da, kerâmetleri devâm eder*, diye yazıyor.
Onları *Seven*, onların kalbinden *Feyz* alır. Feyz, *Nûr* demekdir. Onlar *Hayât*’da iken, *Yanın*’da iken, kalplerinden nasıl *Feyz* alınırsa, vefâtlarından sonra da öyle *Feyz* alınır.
Hattâ başka memleketde dahî olsa, *Onlar*’ı seven, *Sevgisi* kadar Onun kalbinden *Feyz* alır. İşte bu, *Müjde*’dir bize. Hem de *Büyük* bir müjde.
Onun için *Onlar*, hepimizin dâima yanındadır. Allahın *Dost*’larıdır onlar. Peygamber Efendimizin *Vekîl*’leridir onlar. Onları *Seven*, âhiretde de onların yanında olur.
Çünkü bu büyükler; *Dünyâda kim kimi severse, âhiretde onunla berâber olacak*, buyuruyor. Birbirine *Sevgi* ile bağlananları, kimse koparamaz.
Ama *Menfaat* için bağlananlar, koparılır. Hele insanı *Aşk* sardı mı, onu ancak *Âşık*’lar anlar. Allahı çok seven O’ndan çok korkar. *Sevgi* ile *Korku* berâberdir.
Allah sevgisinin alâmeti, harâmlardan sakınmakdır. Allahü teâlâ; *Beni seveni, gidilemiyen yerlere bir anda götürürüm, görülemiyen şeyleri gördürürüm*, buyuruyor.
*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*
Zamânımızın en büyük *Cihâd*’ı, ehl-i sünnet *Kitap*’larını dağıtmakdır kardeşim. *Kur’ân-ı kerîm* okumak da çok *Sevap*’dır, çook.
Niçin çok sevaptır? *Kelâm-ı ilâhî*’dir çünkü. Allahü teâlâ; *Benimle konuşmak istiyen, Kur’ân-ı kerîm okusun!* buyuruyor.
Ne *Güzel* şey yâ Rabbî. Müslümânların her şeyi *Ni’met*’dir kardeşim. *Dünyâ*’da da ni’metdir, *Âhiret*’de de. Zâhiren *Sıkıntı*, hakîkatde ise *Rahmet*.
İnsan, *Dîn*’ini öğrendiği *Hoca*’sını çok sevmelidir. Sevmek nasıl olur? Evliyâlardan biri diyor ki: Benim hocam *İmâm-ı Husrî* hazretleri, bir gün bir mecliste oturuyordu.
Âlimlerden biri, hocamın bir *Sözü*’nü beğenmedi, Ona *Îtiraz* etdi. Ben bunu görünce çok üzüldüm.
*Hocam*’ın sözünü beğenmiyen bir *Adam*’ın yanında benim *İşim* yok! dedim ve kalkıp gitdim. İşte *Hoca*’ya muhabbet *Böyle* olur.
● ● ●
Bir cemâatin içinde Allahü teâlâ en çok hangisini *Sever?* Meselâ şimdi bu *Oda*’da olanların içinde Allahü teâlâ en fazla kimi sever?
Kim *Hizmet* ediyorsa, onu çok *Sever*. Neden? Çünkü *Seyyid-ül kavmi hâdimühüm!* buyuruldu. Ne demek bu?
Yâni bir cemâatin, bir topluluğun *Efendi*’si, en *İyisi*, onlara *Hizmet* edendir. Allahü teâlâ, hizmet edeni çok *Sever*.
● ● ●
Acele etmek, *Şeytan*’dandır, yalnız *Namaz* müstesnâ. Vakit girince *Hemen* kılmalıdır. Gecikdikçe *Sevâbı* azalır. Başka şeylerde *Acele* yok!
Eğilmek yok kardeşim, eğilmeyin. Öpülecek *Eller* nerde? Toprak altında. Onlar, toprak altında kaldılar. *Elim*’e geçse, ben de öpeceğim.
(Bayramda) Sabah namâzında başladık *Teşrîk tekbîr*’lerini okumağa. Sabah namâzının farzında, *Selâm* verince, *Tekbîr* getireceğiz.
*Vâcib*’dir çünkü. Eğer unutursanız, ikindinin farzından sonra *Üç* defâ getirin. İkisi de unuttuklarınızın *Kazâ*’sı olur.
MÜZEKK-İN NÜFUS DERSLERİ
Şimdi ey aziz: Allah’ı bilen Allah’tan korkar. Allah’ı bilmeyen Allah’tan korkmaz.
“Ki, o gün cehennem de getirilmiştir.” (Fecr sûresi: 23) ayet-i kerimesi nâzil olduğu zaman, öyle rivayet ederler ki, Hazret-i Resulün mübarek renkleri değişti ve sarardı. Ashab-ı kiram, Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellemin mübarek renginin değiştiğini görünce telâşa düştüler. Vardılar, Hz. Ali radıyallahu anh efendimize haber verdiler. Huzura geldi ve sordu;
— Yâ Resûlallah! Acaba ne oldu ki, mübarek renginiz değişmiş?
Resûl aleyhisselâm, bu âyeti okudurlar: (Ki, o gün cehennem de getirilmiştir.) Hz. Ali kerremallahu vechehu tekrar sordu:
— Yâ Resûlallah! Cehennemi nasıl getirirler?
Efendimiz buyurdu:
— Yetmiş bin melek ve zebaniler tutup getirirlerken, eğer ellerinden bırakıverseler, bütün mahşer halkını yakar ve hiç kimse kurtulmaz. Hem, hiç kimse ona gözünü doğrultup bakamaz, o kadar heybetlidir.
Kâ'ab-ül-ahbâr der ki: “Cehennemi getirirlerken, yakına geldiği sırada meleklerin ellerinden kurtularak bütün mahşer halkını kuşatır. Bu hali gören Nebiler ve Sıddıklar, yüzleri üstüne düşerek, başka bir şey dilemezler, illâ nefislerini dilerler.”
Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem efendimiz, Hz. Ömer-ül-Faruk radıyallahu anh'a buyurdular ki: “Yâ İbn-i Hattâb! öyle kıyas eyle ki, eğer yetmiş Nebinin ameli kadar amelin olsa, o günde kurtuluş bulmazsın.”
Cehennemi getirirken ellerinden bırakıverirler ve bütün mahşer halkını tamimiyle kuşatır eder, çevrelerini kaplayarak sırat köprüsünden başka hiçbir yol kalmaz. Hiç kimse, gidip cehennemi tutmaya cesaret edemez. Yalnız, Hz. Muhammed Mustafa sallallahu aleyhi ve sellem efendimiz, ileriye doğru yürür ve cehennemi zincirinden tutarak:
— Dön yâ cehennem! Buyurur. Senin ehlin nasıl olsa sana gelecektir.
Cehennem cevap verir:
— Bırak beni yâ Resûlallah! der. Hak teâlâ, seni bana haram kılmıştır. Yâ Muhammed! Sen sâdık-ül-vâ'd-ül-eminsin ki, âlemlerin Rabbi sana Habibim diye buyurmuştur. Bırak beni, âsilere azap edeyim.
Bu sırada, arş-ı âlâdan bir nida gelir:
— Yâ cehennem! Habibim ne derse sözünü dinle.
Cehennem, bu emr-i ilâhi üzerine derhal arşın kuzeyine çekilip bekler.
(Eşrefoğlu Abdullah Rumi hazretleri)
Herkes hâlinin ne olduğunu şu hadîs-i şerîf ile görsün: Kalbin hayâtı îmân iledir. Ölümü küfürledir. Sıhhati ibâdet ve tâat iledir. Hastalığı günâhla meşgûl olma iledir. Uyanıklığı Allahü teâlâyı zikretme iledir. Uyuması Allahü teâlâdan gâfil olma iledir.
(Muhammed Hilmi Efendi “rahmetullahi aleyh” hazretleri)
Kibir ve öfke, insanın başına çok felâketler getirir.
(Lokman Hakîm “Rahmetullahi aleyh”)
