Sadreddin Konevî (kaddesallahu teala sirreh) hazretleri buyurdular;
"Allahü Teala bir kula rahmetini indireceği zaman kalbine bakar, orda kim varsa hepsine rahmet indirir. Bu muhabbetin şefaâtidir. Sevdiğinize dua etmeniz bile gerekmez, sevmek zaten en kuvvetli duadır."
*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*
*İlme* güvenilmez kardeşim. Nasıl güvenilsin ki, *Hâfıza* dan silinebilir. İnsan, *Evini* bile bulamaz. Biz böyle kimseleri gördük. İmâm-ı Gazâlî ve bu büyükler diyor ki: *Akla da güvenilmez*.
*Akıl*, bir mürşid-i kâmil bulana kadar yardımcı olabilir. Ondan sonra akıl, düşünce, arzû olmaz. Peki ne olur? O *Mürşid-i kâmile* teslîmiyet olur. Edeb, *Söz Dinlemek* dir.
Abdülhâlık-ı Goncdüvânî hazretleri, bir gün talebeleriyle evde oturuyormuş. Bir ara pencere dibinde bir *Hışırtı* olmuş. Biraz sonra sormuş talebelerinden çok *Sevdiği* biri.
Herkes soramaz ki, utanır. İşte Abdülhâlık-ı Goncdüvânî hazretlerinin sevdiği bir talebesi de soruyor; *Efendim, az önce pencerenin dibinde bir hışırtılar duyduk, ne oldu?* diyor.
Abdülhâlık-ı Goncdüvânî hazretleri cevap veriyor. Diyor ki: Cezâyir-i hâlidât’ın yâni *Kanarya* adalarının *Kutbu* , yâni o yörenin evliyâlarının *Reîsi*, deniz kenarında talebeleriyle oturuyorlarmış.
Derken bir *Yağmur* başlamış, hem de bardakdan boşanırcasına. Fakat toprağa yağmıyor da, sâdece *Denize* yağıyor. O anda, o *Kutb’*un aklından bir şey geçmiş. İçinden demiş ki:
*Yâ Rabbî*, senin kulların, hem insanlar, hem de hayvanlar, *Afrika* çöllerinde susuzlukdan *Yanıyor* lar, *Kavruluyor* lar. Bu yağmuru bu denize yağdıracağına, o *Çöle* yağdırsaydın ya.
Böyle diyor, kalbinden böyle geçiyor. Allahü teâlânın işine *Îtiraz* oluyor bu tabii. *Büyükler* in işine karışılır mı? *Allah* ın işine hiç karışılmaz. O anda *Derece* sini kaybediyor.
*Kutb* luk derecesinden aşağı düşüyor. Ama evliyâlığı hepden *Gitmiyor*. Allahü teâlâ yine *Seviyor* onu. Fakat derecesini az da olsa kaybedince; *Eyvâh, ben ne yapdım?* diyor.
*Hatâ* etdiğini anlıyor. Oradan, *Buhâra* daki Abdülhâlık-ı Goncdüvânî hazretlerine ilticâ ediyor. *İspanya* nerdeee, *Buhâra* nerde? Derecesini kaybetseydi, ilticâ edemezdi.
Buhâra’ya nasıl gidicek? *Rûhu* gidiyor. Demek ki *Derece* si gene var. Abdülhâlık-ı Goncdüvânî hazretleri, talebesi ile oturmuş sohbet ediyorlarmış.
O anda o *Kutb* pencereye geliyor. Ve yalvarmaya başlıyor; *Yâ şeyh*, ben bir *Hatâ* etdim, derecemi kaybetdim. *Amân* bana *Şefâat* et de, Allah beni affetsin! diyor.
Abdülhâlık-ı Goncdüvânî, büyük *Evliyâ*. Hemen *Yalvarıyor* Allahü teâlâya. Allahü teâlâ da onu affediyor. Yine eski *Derece* sine kavuşuyor.
Şah-ı Nakşibend ”kaddesallahu teala sirreh” hazretleri
buyurdular ki;
“Bize meyli ve muhabbeti olan, ister yakında, ister uzakta bulunsun, her zaman, gece olsun, gündüz olsun o bizimledir ve bizim şefkat ve terbiye çeşmemizden ona feyiz ulaşır. Kendi hâline vâkıf olursa, feyiz yolunu, feyze mâni olacak engellerden temizler.”
Ashâb-ı kiramdan Abdullah İbn-i Mes’ûd -radıyallâhu anh- şöyle buyurmuştur:
“Elbiseler elbiselere benzeyince, kalpler de kalplere benzemeye başlar.” (Vekî, Zühd, s. 597)
Şâh-ı Nakşibend “kaddesallahu teala sirreh” hazretleri buyurdular ki;
“Bizim sohbetimize erişenlerin kiminin kalblerinde muhabbet tohumu bulunur, ama yaramaz otlar sebebi ile o tohumlar filizlenip büyümez. Bizim o otları, ya’nî dünyevi alâkaları temizlememiz lâzımdır. Kiminin de kalblerinde muhabbet tohumu bulunmaz. Bizim peyda etmemiz gerekir.”
*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*
*Sâlih* lerin ikrâmında şifâ vardır. *Cömert* lerin ikrâmı da şifâdır efendim. *Hayr-ün nâs hiyâr-ül ulemâ, şerrün nâs şirâr-ül ulemâ!* Bu, ne demek?
Yâni insanların en iyisi, insanlara fâidesi olan *Âhiret Âlimleri* dir. İnsanların en kötüsü de, kötü *Din Adamları* dır.
Müslümân, şerîate uydukça *Dünyâ* yı, yâni *Harâm* ları sevmez olur. Kalbinde harâm işlemek *Arzû* su kalmayınca, kalbine *Allah Sevgisi* dolar. Nasıl olur bu?
İçindeki *Su* boşalan bir şişeye, *Hava* nasıl dolarsa, öyle olur. Böyle nûrlu bir kalpde, bilmediğimiz *His Uzuv* ları hâsıl olur. Dünyânın her tarafını, hattâ *Kabir* hayâtını görür.
Çünkü bilmediğimiz bir *Göz* ve *Kulak* vardır onda. Her yerdeki *Sesi* işitir. Bütün harâmları *Çirkin* görür. Her *İbâdeti*, her *Duâsı* kabûl olur. Ferah ve mes’ud olarak yaşar.
Bu, *Özet* in özetidir kardeşim. Her şey var bunun içinde.
Allahü teâlâ bize o kadar *Ni’met* veriyor ki, Rabbimizden utanıyoruz kardeşim. Niçin? Çünkü O veriyor, ama biz, *Şükr* etmeyi bilemiyoruz. Bir *Şükr-i kavlî* var. Bir de *Şükr-i fiilî* var.
Asıl şükr, *Fiilî* olacak. Peki şükr nedir? Allahü teâlânın verdiği *Ni’met* in, nerede emredildiyse, orada kullanılmasına, *Şükr* denir.
Allahü teâlâ; *Ni’metlerime şükretmezseniz, ni’metimi kısarım!* buyuruyor.
Size *Göz* verdim, *Şunu* verdim, *Bunu* verdim. Ama bunları, hep istemediğim yerlerde, hattâ *Yasak* etdiğim yerde kullanıyorsunuz! buyuruyor. İşte bunlar, emânete *Hıyânet* dir.
Meselâ biri, birine *Emânet* bir şey bırakır, o da ona *Hıyânet* eder. Onun gibi işte. Ama asıl emânete hıyânet nedir? Allahü teâlânın verdiği *Ni’met* lere hıyânet etmekdir.
*Göz*, *Kulak*, *Ağız*; bunların herbiri, birer *Ni’met*, birer *Emânet*. Allahü teâlâ *Evlât* vermiş; evlâda da hıyânet etmiyeceğiz, evlât da *Emânet* dir.
*Evlât* emânetinin hakkını *Nasıl* ödiyeceğiz? Dînini öğretmekle. Ona, *Dînini* öğreteceğiz, islâm terbiyesiyle yetişdireceğiz.
Hadîs-i şerîfde; *Öyle insanlar vardır ki, gece gündüz hep Cehennemlik iş yapıyorlar*, buyuruluyor. Öyleyse bunlardan olmamak için çalışacağız kardeşim.
*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*
Beydâvî Tefsîrinin birçok şerhi var. Biri de *Şeyhzâde Tefsîri*. Efendi hazretleri ondan *Ders* verdiği için biz onu basdırdık. Dünyânın *Her* yerine gönderiyoruz.
Elhamdülillah, dünyâda çok *Ehl-i sünnet* mektepleri var. Bizim *Kitap* ları istiyorlar. Seviniyoruz. Sevinmemiz, *Bizim* kitaplar olduğu için değil. Bu kitaplarda, *Bize* âit birşey yok.
Yine birçok tefsîr olduğu hâlde, ısrârla *Şeyhzâde Tefsîri* ni istiyorlar. Bu da, Efendi hazretlerinin bir *Kerâmeti* işte.
Din düşmanları; *İslâmiyet her zevki yasak etmiş!* diyorlar. Hayır, islâmiyetde hiçbir *Zevk* harâm değil. Ama bunların *Zararlı* şekilde kullanılmaları *Harâm* dır.
Dînimiz, *Zararlı* olanları bildirmiş ve bunları *Harâm* etmiş. Yâni, zararlı oldukları için *Yasak* edilmişdir. Dünyâdaki *Zevk* lerin ve *Lezzet* lerin fâideli olarak kullanılmaları emredilmişdir.
Bunlar da *Farz* lar veyâ *Sünnet* lerdir. Her uzvun, meselâ *Kalb* in ve *Nefs* in lezzet aldığı şeyler başkadır.
Meselâ *Göz* ün lezzet aldığı şeyden, *Kulak* lezzet almaz. *Kulağın* lezzet aldığı şeyden de, *Göz* lezzet almaz.
İnsanın bütün uzvları *Kalb* in emrindedir. *Gönül* dediğimiz bu kalp, görülmez. Kalp, *Yürek* dediğimiz et parçasında bulunan bir *Kuvvet* dir.
*Nefs*, harâm işlemekden zevk alır. *Nefs*, *Şeytân* ve *Fenâ Arkadaş*, sözleri ile, yazıları ile insanı aldatır, harâm olan şeylere sürüklerler.
Kalbinde *Îmân* olan, yâni Muhammed aleyhisselâmın peygamber olduğuna inanan kimseye *Müslümân* denir.
Müslümânın bütün *İşleri* Muhammed aleyhisselâmın şerîatine uygun olur. Bakın *Şerîate* demedim de, Muhammed aleyhisselâmın *Şerîatine* dedim. Neden böyle dedim?
Çünkü bizim *İngiliz Câsusu* kitâbında, İngilizler böyle söylüyor; Bizim de *Şerîatımız* var. Hıristiyanlık da bir *Şerîat* dır, diyorlar. Onun için buraya bunu *İlâve* etdim.
Müslümân, *Şerîate* uydukça, dünyâyı, yâni *Harâm* ları sevmez olur. Kalbinde harâm işlemek arzusu kalmayınca, o kalbe *Allah sevgisi* dolar.
*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*
Efendi hazretlerine *İlk* gitdiğim sıralarda, henüz odada kimse yokken, beni alırdı yanına. Kendisi *Sandalye* ye oturur, beni de yanındaki sandalyeye oturturdu.
Sonra, elini bana uzatıp; *Tut elimi* derdi. Tutardım. Sonra da *Sık* derdi. Elini sıkardım, sıkardım. *Daha sık, daha sık* derdi. Artık yorulurdum efendim.
Bakardım ki gözlerini kapamış. *Uyudu* zanneder, elimi gevşetirdim, çünkü yorulurdum. Tam elimi gevşetirken gözlerini açar ve *Sık* derdi yine.
Bu şekilde, bir *Sene* müddetle hep elini sıkdırdı bana. Kim bilir? Onların bütün hücreleri *Zikr* edermiş efendim. *Evliyâ* nın bütün zerreleri *Zikr* edermiş.
Mektûbât’da var bu. *Bütün zerreleri zikr eder!* diye yazılı. Biz bunu sonradan öğrendik ve *Seâdet-i Ebediyye* ye de yazdık bunu.
Mübârek, elini bana sıkdırıyor ki, o *Zikr* benim hücrelerime ve kalbime de sirâyet etsin.
Şu koca kâinatda, dönen her şey *Allah* der kardeşim. Çünkü Allah kelimesinin sonu *(H)* dır.
Başındaki eliflâm, bu *(H)* harfini çıkartmak içindir. Allahü teâlânın simgesi *(H)* harfidir.
Nefes alırken *(H)* harfi çıkıyor, verirken yine öyle. Hayvanlar, bağırırken *Zikr* ediyor. Yapraklar sallanırken *Zikr* ediyor. Su akarken *Zikr* ediyor.
Çünkü her hareketde *(H)* harfi çıkar. Elini sallasan *(H)* harfi çıkar. Rüzgâr esse *(H)* harfi çıkar. Yâni devâmlı sûretde kâinâtda hep *(H)* harfi var.
Velhâsıl şu kâinatda Onu *Zikr* etmiyen tek bir nesne yokdur. Canlı olsun cansız olsun, her nesne *Zikr* ediyor. Dostu da düşmanı da zikrediyor.
Hattâ *Atom* un içindeki *Elektron* lar var ya, onlar bile çekirdek etrâfında dönerken *(H)* harfi çıkıyor. Velhâsıl her dönen şey *(H)* der, yâni *Allah* der kardeşim.
*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*
*Kandil* geceleri mübârekdir. *Cum’a* gecesi de mübârekdir. Bu iki gece bir araya gelince daha *Kıymetli* olur. Çok *İstiğfâr* etmek lâzım. Günâhlardan sakınmak lâzım.
*Dargın* durmamak lâzım. Bunlar çok mühim. *Üç* günden fazlasına müsâde yok. Müslümân *İçki* içmez, *Kumar* oynamaz, *Zinâ* etmez. Ama farkında olmadan *Gıybet* eder.
Öyleyse her türlü *Günâh* dan çok sakınmak lâzım kardeşim. İbâdetlerin en kıymetlisi *Namaz* dır. Çünkü namaz, her gün bize, *Allahü teâlâ* yı hâtırlatıyor, kalbimize getiriyor.
*Allah Sevgi* si, Allahın *Zikri* olan kalplerde bulunur. Allahı zikreden kalplere yerleşir. Buna da sebep, *Namaz* dır. Namâzın, ibâdetlerin en *Efdâli* olduğu, buradan geliyor işte.
Allahü teâlânın *Zikri* ve *Sevgisi*, namazla hâsıl oluyor. Allahı zikreden kalplerden dünyâ muhabbeti çıkar. Yerine *Allah sevgisi* dolar. Yâa, Allah sevgisi kardeşim.
Allahü teâlânın bütün *Sıfat* ları, her mahlûkda, her zerrede *Tecellî* etmekde, *Zuhûr* etmekdedir. Meselâ *Merhamet* sıfatı, *İhsân* sıfatı zuhûr ediyor. Bunun gibi;
*Kahr*, *Gadab* ve *Azap* yapmak sıfatları da zuhûr etmekdedir. Her maddede, her şeyde, *Fâide* ler ve *Zarar* lar yaratmışdır. İnsan, *Lezzet* li ve *Zevk* li şeyleri, fâideli zan ederek aldanır.
Allahü teâlâ çok *Merhamet* li olduğu için, Peygamberler göndererek, her şeyin *Fâide* lerini ve *Zarar* larını bildirmişdir. Fâideli şeyleri yapmayı *Emr* etmiş, zararlı şeyleri ise *Yasak* etmişdir.
Bu emirlere *Farz*, yasaklara da *Harâm* ve *Dünyâ* denir. Bu emir ve yasaklara da *Şerîat* denir. *Dünyâdan sakınınız!* buyuruluyor. Ne demek bu?
Bunun mânâsı; *Harâmlardan sakınınız!* demekdir. Böyle anlamak lâzım. Çünkü Kur’ân-ı kerîmde bile var bu. Allahü teâlâ, *Dünyâdan sakınınız!* buyuruyor.
Dünyâ denince ne anlıyacağız? *Harâm* ları. Velhâsıl dünyâ, *Harâm* ve *Mekrûh* lardır. Başka mânâsı da var. Dünyânın ikinci mânâsı; *Ölmeden evvelki hayât* demekdir.
Velhâsı, bu dünyadaki *Lezzet* lerin, hiç biri *Harâm* değil. Peki haram nedir? Bunların *Zarar* lı şekilde kullanılmaları *Harâm* dır. Burası çok mühim kardeşim.
