HUBB-İ FİLLAH, BUĞDU FİLLAH

“Hadis-i şerifte, (Amellerin, ibadetlerin en kıymetlisi, hubb-i fillah ve buğd-ı fillahtır) buyuruldu. Hubb-i fillah, Allahü teâlâ için sevmek demektir. Buğd-ı fillah, Allahü teâlâ için sevmemek, dargın olmak demektir. Allahü teâlâ, Musa aleyhisselâma sordu: Benim için ne yaptın? dedi. Senin için namaz kıldım, oruç tuttum, zekât verdim, ismini çok zikir eyledim, deyince, Allahü teâlâ, namaz, sana burhandır. Kötü iş yapmaktan korur. Oruç, kalkandır. Cehennem ateşinden korur. Zekât da, mahşer yerinde gölge verir, sana râhatlık verir. Zikir, mahşerde karanlıktan kurtarır, ışık verir. Benim için ne yaptın? buyurdu. Yâ Rabbî! Senin için olan işin ne olduğunu bana bildir, diye yalvarınca, Yâ Musa! Dostlarımı sevdin mi? Düşmanlarımdan kesildin mi? buyurdu. Mûsâ aleyhisselâm, Allahü teâlânın en çok sevdiği ibâdetin, hubb-i fillah ve buğd-ı fillah olduğunu anladı.”

[İslâm Ahlâkı]

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Peygamber aleyhisselâma; (Siz mi, yoksa Yûsüf aleyhisselâm mı daha güzeldi?) diye sordular. Efendimiz aleyhisselâm cevâbında; 

*(Kardeşim Yûsüf daha güzeldi. Ben ondan daha sevimliyim)* buyurdular. Hazret-i Ebû Bekr radıyallahü anh, bu hususda buyurmuşdur ki: 

(Peygamber aleyhisselâmın güzelliğinin hepsi görülmedi, sâdece bir *(zerre)* si görüldü. Yûsüf aleyhisselâmın ise güzelliğinin *(hepsi)* görüldü.) 

Rûh üç çeşiddir kardeşim: Biri *(bitki)* rûh’u, biri *(hayvan)* rûh’u, biri de *(insan)* rûh’u. İnsana mahsûs olan rûh, arş-ı âlânın altından gelmişdir. 

Bugün, *(Ehl-i sünnet)* îtikâdında olanların hepsi, ya eshâb-ı kirâmın soyundandır veyâ büyük bir evliyânın soyundandır. Eshâb-ı kirâm, dünyânın her yerine yayıldılar. 

Eshâb-ı kirâm öyle şereflidir ki, Allahü teâlâ onları, Resûlüne *(arkadaş)* olarak yaratdı. Çeşitli yerlerden toplandılar. Selmân-ı Fârisî *(Îran)* dan geldi.

Bilâl-i Habeşî *(Afrika)* dan gelip sahâbî oldular. Hâlbuki Resûlullahın en yakın akrabâları, amcaları, *(Îmân)* etmedi. Eshâb-ı kirâma, bu şeref bile yeter. 

*(Hepiniz bir sürünün çobanı gibisiniz)* buyuruluyor hadîs-i şerîfde. Dolayısıyle herkes çobandır ve emri altındakilerden mes’uldür. 

Öğretmen *(talebe)* den mes’uldür. İşyeri sâhibi, *(işçiler)* den mes’uldür. Enver Bey de bizim gazetede çalışanlardan ve bütün âbilerden mes’uldür. 

Hubb-u fillah, *(Îmân)* ın alâmetidir kardeşim. Îmânın şartı altı derler. O, inanılacak şeyler altı. Îmânın esas şartı, hubb-u fillah ve buğd-u fillahdır. 

Yâni mü’minleri, ehl-i sünnet yolunda olanları, Allahın dînine hizmet edenleri, Allahın dînine tâbi’ olanları sevmeye, *(Hubb-u fillah)* denir. 

*(Buğd-u fillah)* ise, Allahü teâlânın düşmanlarını sevmemekdir. Kâfirleri, 72 fırkada olanları, Allahü teâlâ sevmez. Çünkü onları Cehenneme sokacak. 

Allah, sevdiği kulunu Cehenneme sokar mı? Elbette sokmaz. Demek ki, onları sevmiyor. Öyleyse biz de onları sevmiyeceğiz. 

Ama sevmemek demek, döğüşmek veyâ kavga çıkarmak demek değildir. Döğüşmek şöyle dursun, münâkaşa etmek bile yok. 

Evet, *(Dost)* larla münâkaşa etmiyeceğiz, *(Düşman)* ları sevmiyeceğiz. Düşmanları sevmiyeceğiz ama, onlarla da münâkaşa etmiyeceğiz.

Hubb-i fillâh ve Buğd-ı fillâh

 Hubb-i fillâh ve Buğd-ı fillâh, imanın esasıdır. Cenab-ı Hakkın en çok beğendi şeydir.

Allahü teâlâ, Mûsâ aleyhisselâma, “Benim için ne amel yaptın?” diye sordukda, “Yâ Rabbî!

Senin için namaz kıldım, oruc tuttum, zekât verdim, ismini çok zikr ettim” deyince, “Yâ Mûsâ,

namazların sana burhândır. Orucların Cehennemden siperdir. Zekât kıyâmet gününün

sıcaklığından koruyan gölgedir. İsmimi söylemen de, kabir ve kıyâmet karanlığında seni

aydınlatan nûrdur. Yani bunların faydası hep sanadır. Benim için ne yapdın?” buyurdukda,

Mûsâ “aleyhisselâm”, “Yâ Rabbî! Senin için olan ameli bana bildir!” diye yalvardı. Cenâb-ı Hak:

“Yâ Mûsâ! Dostlarımı benim için sevdin mi ve düşmanlarıma benim için düşmanlık ettin

mi?” meâlindeki âyet-i kerîme ile cevâb verdi. Mûsâ “aleyhisselâm” da, Allah için amelin,

“Hubb-i fillâh” ve “Buğd-ı fillâh” olduğunu anladı.