-İşrette, (içki meclisinde) şerefe kadeh kaldırmak küfürdür.
- Üç küçük günâh, aralarında kefâret-i mûcib bir hal olmaksızın -tevbe, sadaka, tesbîh gibi - ictima' ederse [bir araya gelirse] büyük günâha girerler. Îşân (kuddise sirruh) bunu söyledikten sonra, keşke söylemeseydim, dediler.
(Seyyid Abdülhakîm Arvâsî "kuddise sirruh")
[Son Halkalar ve Seyyid Abdülhakîm Arvâsî'nin Külliyatı, 2.cild, sf: 268]
*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*
Abdülhakim Arvasi Efendi hazretleri bana yazdığı bir mektupda; *(Pek çok sevilen Hilmi)* diye yazmış. Sâdece *(Sevilen)* deseydi *(Kâfi)* idi. Ne büyük müjde efendim.
Bunlar, *(Kalbin)* den gelmese, *(Yazmaz)* efendim. Kalbinden geliyor bunlar Mübâreğin. Bunları *(Niçin)* böyle yazıyorum? Bir maksadım var.
Çünkü büyükler buyuruyor ki: *(İnde zikrissâlihîn tenzîl-ür rahme)* Yâni Allahü teâlânın sevdiği kullarının *(İsmi)* anılınca, oraya *(Rahmet)* yağar.
Abdülhakim Efendi hazretlerinin *(İsmi)* ni, buraya rahmet *(Yağsın)* diye söyledim kardeşim.
Bu büyüklerin oturduğu *(Yer)* ler, kıyâmet gününde *(Şefâat)* eder. Geçdiği *(Sokak)* lar şefâat eder. Molla Nâmık-i Câmî hazretleri böyle diyor.
● ● ●
Peygamber Efendimize; *(Allah nasıldır?)* diye soruyorlar. Efendimiz, nasıl cevap veriyor?
Şöyle gözünü kapat ve *(Allah)* de, hâtırına, hayâline ne gelirse, Allah o *(Değil)* dir diyor.
Yâni, *(Allah, hiçbir şeye benzemez)* buyuruyor. Akıl, ermediği şeyi nasıl anlasın? Küçük bir çocuk, büyük adamların işinden anlar mı? O, ancak *(Oyun)* dan anlar.
Peygamber aleyhisselâma; Allahü teâlâ, *(Şöyle)* değildir, *(Böyle)* değildir, ya *(Nasıl)* dır? diye soruyorlar.
Efendimiz cevâben; *(Küllü mâ hatara bi bâlike. Allahü gayru zâlike)* buyuruyor.
Ne demek bu? Yâni, *(Küllü)*, hepsi; *(Mâ)*, şol şeydir ki; *(Hatara)*, hutûr etdi, yâni geldi.
*(Bi bâlike)*, Arabcada bâl *(Kalp)* demekdir. Yâni Allah de, gözlerini kapat. Hâtırına, hayâline ne geliyorsa.
*(Allahü gayru zâlike)*. Allah, o değildir. Ne güzel cevap yâ Rabbî. Ne hakîmâne bir cevap.
Bir kimse, farz olsun, nafile olsun, herhangi bir ibadeti yaparken veya yaptıktan sonra, sevabını, ölü diri, herkese hediye edebilir.
Namaz, oruç, hac, umre, sadaka, Kur'an-ı kerim okumak, evliyanın kabrini ziyaret, kurban, zikir gibi ibadetlerin sevapları başkasına hediye edilebilir. Hediye edenin kendi sevabından hiç azalmadan, bütün müminlere de sevabı erişir. Yani sevap, hediye edilenlere, taksim edilmeden, herbirine bütünü kadar erişir
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Kabristandan geçen kimse 11 ihlas okuyup, sevabını kabirdekilere hediye ederse, ölü adedince sevap verilir.) [İslam Ahlakı]
Bir kişi, (Ya Resulallah, ölmüş olan ana babamın günahlarının affı için ne yapmalıyım?) dedi. Ona, (Onlar için dua et, Kuran oku ve istigfar et!) buyurdu. (Ey Oğul İlmihali)
Mümin, ibadetlerinin sevabını ölü diri herkese hediye edebilir. Kendi sevabından da hiç eksilme olmaz. (Hidaye)
Hatm-i tehlilin, ölü diri, herkese faydası vardır. (Mekatib-i şerife)
Bir hadis-i şerif meali de şöyledir:
(Kendisi için veya başka Müslüman için 70 bin kelime-i tevhid [hatm-i tehlil] okuyanın günahları affolur.) [Makamat-ı Mazheriyye]
Üç hadis-i şerif meali şöyledir:
(Ölülerinize Yasin okuyun!) [İ.Ahmed]
(Yasin-i şerif okuyun. Onda, on bereket vardır: 1- Aç okursa, doyar. 2- Çıplak, okursa, giyinir.3- Bekâr okursa, evlenir. 4- Korkan okursa, emin olur. 5- Mahzun okursa, ferahlar. 6- Misafir okursa, seferde yardım görür. 7- Kayıp olan bulunur. 8- Hasta okursa, şifa bulur. 9- Ölüye okunursa, azabı hafifler, 10- Susayan okursa, suya kavuşur.) [Deylemi]
(Ana babasının veya birinin kabrini her Cuma günü ziyaret edip Yasin sûresini okuyana, Allah, Yasin’deki her harf miktarınca mağfiret eder.) [İ.Rafii]
Ahmed bin Hanbel hazretleri, (Kabristana girince, Fatiha, Kul-euzüler ve İhlâs sûrelerini okuyun! Sevabını ölülere gönderin! Sevabı hepsine vasıl olur) buyurdu. Hadis-i şerifte de, (Bir kimse, kabristandan geçerken, 11 kere İhlas sûresi okuyup sevabını ölülere hediye ederse, kendisine ölüler adedince sevab verilir) buyuruldu. (Etfal-ül müslimin - İmam-ı Birgivi)
Kabristanda Kur’an-ı kerim okumak sünnettir. (Seyyid Ahmed Tahtavi)
Seyyid Fehim Arvasi hazretlerinin "kuddise sirruh" büyük oğlu aynı zamanda halifelerinden olan Seyyid Muhammed Emin Arvâsî Efendinin "kuddise sirruh" yazmış olduğu dörtlük.
Seyyid Muhammed Emin Efendi hacda Ravza-i Mutahhara‘da iken Resulullah “sallallahü aleyhi ve sellem” efendimizin aşkından ciğerleri yanmış, dönüş yolunda Tur-ı Sina’da vefat etmiştir. Cenabı hak derecelerini Âli eylesin Amin.
Ez tabibî hâsitem ez behri derdi dil devâ,
Gufti hey hey in hayâl çün nakşi bâşed ber hevâ,
Guftemeş migufte end her derdi râ dermânı hest,
Gufti ney ney gerguzer gerdez kanun-i şifa.
Doktorumdan gönül yaram için ilaç istedim.
Dedi hey hey, bu havaya nakşedilmiş yazı gibi bir hayaldir.
Ona dedim, ama her derdin bir devası vardır derler,
Dedi ney ney, senin derdin şifa kanununu aşmış.
*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*
Birgün Abdülhakim Arvasi Efendi hazretleri bana; *(İkindiyi kıldın mı?)* dedi. Hayır efendim kılmadım, dedim. *(Ben abdest alayım, mescidde berâber kılalım)* dedi.
Hemen şadırvanda *(Abdest)* aldı. İkimiz mescide girdik, sünnetleri kıldık, kâmed getirdim. Farzı kılacağız. Efendi bana; *(Sen geç, imâm ol)* dedi.
(Olmaz) denir mi? *(Başüstüne efendim)* dedim. Beni imâm yapdı Mübârek. İkimiz namaz kıldık. Hiç unutmam, ne *(Tatlı Namaz)* dı o yâ Rabbî.
Mehmet Ma’sûm hazretleri, birgün talebelerinin arasına geliyor ve; *(Ne konuşuyordunuz?)* diye soruyor.
Diyorlar ki; Efendim birbirimizin yaşını merak ediyorduk, *(Sen kaç yaşındasın?)* *(Sen kaç yaşındasın?)* diye soruyorduk. Halîfelerinden biri de *(Rükneddîn Hân)*.
(Hân) demek, bir memleketin *(Vâli)* si demek. Mehmed Ma’sûm hazretleri, Vâli Rükneddîn Hâna dönüp; *(Yâ Rükneddîn sen kaç yaşındasın?)* diye soruyor.
Rükneddîn Hân cevâben; *(Efendim, bendeniz üç yaşındayım)* diyor. Herkes şaşırıyor tabii. Koca adam üç yaşında olur mu diye.
Rükneddîn Hân; Yâni efendim, sizinle tanışalı *(Üç sene)* oldu. Daha evvelki *(Hayâtı)* saymıyorum, çünkü o vakitler *(Ölü)* gibiydim, diyor.
Üç senedir anladım *(Hayât)* ın ne olduğunu, onun için üç yaşındayım diyorum, diye arz ediyor. İşte *(Sevgi)* böyle olacak kardeşim.
Rabbimiz hepimize din ve dünyâ *(Seâdeti)* vermiş. Ne *(Ni’met)* dir bu. Bu zamanda bu *(Büyük)* leri tanımak, ne büyük *(Şeref)* dir.
*(El-ulemâ vereset-ül enbiyâ)* Yâni bizim Büyüklerimiz, Peygamberlerin *(Vâris)* leridir, *(Vekîl)* leridir. Ne mutlu onları tanıyanlara. *(Sevmek)* şöyle dursun, *(Tanımak)* bile ne büyük ni’met.
Hele tanıdıkdan sonra bir de *(Sevdi)* mi, o zaman seâdete kavuşdu demekdir. Çünkü *(Feyz)* yolu açılır, feyz gelmeye başlar, *(Kalp)* den kalbe akar.
*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*
Bir kimse, eğer kendisinde zerre kadar bir *(Üstün)* lük, bir *(Meziyet)*, bir üstün *(Sıfat)* düşünürse, o, kâmil bir mü’min değildir.
Çünkü kâmil bir mü’min bilir ki: Benim her yapdığım *(İyilik)*, Allahın kudretiyle olmakdadır. Benim herhangi bir *(Kudret)* im yok ki, der.
Allahü teâlâ iki tâne *(Güneş)* yaratmış. Biri, *(Beden)* için, biri de *(Kalp)* içindir. Kalb’in güneşi, Efendimiz aleyhisselâmdır. Yâni Onun *(Kalbi)* dir.
*(Vücûd)* umuzun güneşi ise, bildiğimiz gökdeki bu *(Güneş)* dir.
*(Küfür)* den kurtulmamız için, *(Îmân)* ımızın kuvvetlenmesi için, *(Îmân)* lı ölmemiz için, *(Mürşid-i kâmil)* ler, sevdiklerinin *(Kalb)* ine teveccüh ederler.
İçindeki *(Pislik)* lerin, yâni *(Günâh)* ların temizlenmesi için üstün *(Gayret)* sarf eder ve o kalbi, o pisliklerden *(Temiz)* lerler.
Bir insanın *(Kalb’i)* böyle temizlenirse, onun için *(Îmân)* sız ölme tehlikesi yokdur. Bir başkası, bütün *(İlim)* leri bilse ve bu ilimlere uygun *(Amel)* etse, bunun îmânsız ölme *(Tehlike)* si vardr.
Çünkü bu yol, *(Îmân)* yolu’dur. Nitekim; *(Cennetin kapısından, îmânı olanlar girer)* buyuruluyor. Yoksa çok ibâdet yapanlar, çok âlimler değil.
Peki, bu *(İlim)* ler, bu *(Amel)* ler, ne içindir? Sırf îmânı *(Korumak)* içindir. Dolayısıyla, büyüklerin kalbe olan *(Teveccüh)* lerinin sebebi budur.
Peki *(Kim’e)* teveccüh ederler? Talebelerine, sevdiklerine, ona bağlı olanlara. *(İmâm-ı Rabbânî)* hazretlerinin *(Yolu)* nun diğerlerinden farkı şudur:
Diğer büyükler, talebelerini, sevdiklerini, *(Küfr’e)* düşmekden ve Cehenneme girmekden kurtarmak için, *(Şöyle şöyle yap ve kurtul)* derler.
Bu *(Büyük)* ler ise, son nefesine kadar onu *(Tâkib)* ederler, son nefesinde de gelirler, *(Îmân)* la ölmesine yardım eder ve onu *(Îmân)* la âhirete gönderirler.
Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:
(İslâmiyet), iki kelimeyle özetlenebilir. Bu iki ke-lime, (Evet) ve (Hayır) dır. Ama bunun için de (İlim) lâzım, yâni bilmek lâzım. Nerede [evet] di-yecek, nerede [hayır] diyecek?
Bunu iyi bilmek lâzım. Bunu da, herkes bilemez ki.
Bunu, ancak (Allah dostları) yâni (Evliyâ zâtlar) bilir. (Evet) denecek yerde [hayır] derse, yanar efendim.
Meselâ Hazret-i Ömer radıyallahü anh, Peygamber Efendimize (Evet) yerine [Hayır] deseydi, (Ebû Cehil) den daha (Tehlike) li olurdu.
Yâhut da Ebû Cehil, (Hayır) diyeceğine, [Evet] deseydi, Hazret-i Ömer’den daha (Üstün) olurdu. Bu iş (Nasip) meselesidir kardeşim.
(Eshâb-ı kirâm) efendilerimiz, Resûlullah Efen-dimizden (Mûcize) beklemediler. Hiç böyle şeyler düşünmediler ve konuşmadılar. Çünkü buna (İhti-yaç) ları yokdu.
Onlar, Peygamber aleyhisselâmın mübârek (Sohbet) inde bulunmakla (Şeref) lendiler. Hiçbir şey, sohbet gibi (Kıymetli) olamaz.
O (Sohbet) de bulunmakdan daha büyük (Kerâmet) yokdur. Bunu, Mektûbât bildiriyor.
Evliyânın (Sohbet) inden istifâde etmenin de şart-ları var.
Nedir onlar? Önce, o zâta karşı (Edeb) li olacak. Şâh-ı Nakşibend hazretleri buyuruyor ki: (Hiçbir bî-edeb vâsıl-ı ilallah olamamışdır.)
Sonra o büyüklerden (Kerâmet) beklemiyecek. Biz kazandıklarımızı, (Abdülhakim Arvasi Efendi) hazretlerine olan (Edeb) imiz sâyesinde kazandık.
Abdülhakim Arvasi Efendi hazretleri çok (Sevimli) idi. Ama çok da (Heybet) liydi. Heybetinden yüzüne bakamazdık. Bu (Büyük) lerin her [zerre] si, her [hücre] si Al-lahü teâlâyı (Zikr) eder.
Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîmde buyuruyor ki: (Hak gelirse, bâtıl gider). Hakkın gelmesi için de gay-ret lâzım, yorulmak lâzım, üzülmek lâzım, ağlamak lâzım.
Osmânlılar, (Viyana) ya kadar gitmeselerdi, dö-vüşmeselerdi, oralara (Hak) gitmezdi. Dolayısıyla oradaki insanlar (İslâmiyet) le şereflenemezdi.
Yükümüz cam, merkeb topal, yolumuz çok uzun.
Perşembe günü 1347, ezanî sâat 9. Sa'dabadda eshab-ı kirâm ile pek güzel bir gün geçirdik.
Abdülhakîm
[Son Halkalar ve Seyyid Abdülhakîm Arvâsî'nin Külliyatı, 2.cild, sf: 419]
Fârisi beytler:
Bu kalbin çaresi nihâyet ihsândadır,
Hak verirse, kabiliyet şart değil,
Belki kabiliyetin şartı, Onun vermesidir,
Vermek öz ise, kabiliyet kabuktur.
(Seyyid Abdülhakîm Arvâsî kuddise sirruh)
[Son Halkalar ve Seyyid Abdülhakîm Arvâsî'nin Külliyatı, 2.cild,sf: 419]
İmâm-ıRabbânî (Kaddesallahu teala sirreh) hazretleri buyurdular ki;
"Felsefî ilimler, mu'teber (kıymetli) ilimlere dâhil değildirler. Çok konuları lüzumsuzdur ve kişiye bir şey vermezler. İslâm kitablarından aldıkları bir kaç konuyu da değiştirmişlerdir. Bunlarda da hâkim olan cehl-i mürekkeb olmakdır. Çünkü aklın oralarda işi yoktur. Nübüvvet (Peygamberlik) hâli ve bilgileri, normal insanların aklının çok üstündedir."
(Mebde ve Me'âd Risâlesi, 38. Fıkra)
Bismillâhirrahmânirrahîm. Allâhümme salli alâ seyyidinâ Muhammedin abdike ve nebiyyike ve rasûliken nebiyyil ümmiyyi ve alâ âlihi ve sahbihi ve bârik ve sellim. Allâhümme yâ Hayyü yâ Gayyûm! Yâ İlâhenâ ve ilâhe külli şey'in ilâhen Vahîdâ. Lâ ilâhe illâ ente. Yâ zel celâli vel-ikram! Allâhümme innî es-elüke bi enne lekel hamdü lâ ilâhe illâ entel Hannânül Mennânü bi dîus-semâvâti vel erd! Yâ zel celâli vel-ikram! Yâ Hayyü yâ Gayyûm! Allâhümme innî es-elüke bi enneke entellâhüllezî lâ ilâhe illâ entel Ehadüs Samedüllezî lem yelid ve lem yûled ve lem yekün lehû küfüven ehad. Ve ilâhüküm İlâhün Vâhidün lâ ilâhe illâ hüver rahmânürrahîm. Lâ ilâhe illâ hüvel Hayyül Gayyûm. Allâhümme innî es-elüke bi enneke Ehadün Samedün lem yettehıiz sâhibeten ve lâ veled. Allâhümme lekel hamdü lâ ilâhe illâ ente Yâ Hannânü Yâ Mennân! Yâ bedîas-semâvâti vel erd! Yâ zel celâli vel-ikram! Lâ ilâhe illâ hüvel Hayyül Gayyûm. Ve ilâhüküm İlâhün Vâhidün lâ ilâhe illâ hüver-rahmânürrahîm. Lâ ilâhe illâ hüv. Lehül esmâ-ül hüsnâ Yâ Zâhir! Yâ Gayyûm! Allâhümme innî es-elüke bi enneke Ehadün Samedün lem yelid ve lem yûled ve lem yekün lehû küfüven ehad. Allâhümme innî es-elüke bi enne lekel hamdü entellâhüllezî lâ ilâhe illâ entel Mennânü bedîüs-semâvâti vel erdi Yâ zel celâli vel-ikram! Yâ Hayy! Yâ Gayyûm! Ehraztü nefsî bil hayyillezî lâ yemût. Ve elce'tü zehrî lil Hayyil Gayyûm. Lâ ilâhe illâ ente ni'mel gâdir. Lâ ilâhe illâ ente sübhâneke innî küntü minez zâlimîn. Ve üfevvidü emrî ilallâhi innallâhe basîrun bil ibâd. Ve lâ havle ve lâ guvvete illâ billâhil aliyyil azîm! Amin.
