İSTİKÂMET / KERÂMET

 Büyükler buyurdu ki;

“İstikâmet sâhibi ol, kerâmet tâlibi olma! Zirâ nefsin, kerâmet talebine meyli ve hareketi ister. Hakk teâlâ ise, senden istikâmet arar.”

Nefsi gayet kusurlu görmek lazımdır

 "Dînî hükümlerin istikâmeti, bilindiği üzere yalnız emirleri yapıp, nehiylerden kaçmak değildir. Çünkü, böyle bir kişi kendini büyük görebilir. İnsanların kendisini beğenmesini isteyebilir. Ameline güvenebilir ve gösteriş yapabilir. Halbuki böyle ameller fayda vermez.

Emirleri yapıp, nehiylerden kaçmakla beraber, nefsi gayet kusurlu görmek lazımdır. Hatta nefsi böyle görmek, emirleri yapıp nehiylerden kaçmanın anahtarıdır."

 Gavs-i Hizânî Seyyîd Sıbgatullah-i Arvâsî

"kaddesallahu teâlâ sirreh" 

(Minah, sf. 32, 1982)

Kabir azâbı tehlîl hatmesinin sevâbı ile kalkar

Gavs-i Hizânî Seyyîd Sıbgatullah-i Arvâsî "kaddesallahu teâlâ sirreh" hazretleri buyurdular ki;

"Kabir azâbı tehlîl hatmesinin sevâbı ile kalkar. Bunu ancak Nakşibendîler bilirler." 

Yetmiş bin (70.000) kere kelime-i tevhîd okumaktan ibâret olan tehlîl hatmesini, Gavs hazretleri "kaddesallahu teâlâ sirreh" kabir azabına uğrayacağını zannedenlere emr ederdi.

Zekat

İnsanoğlunda cimrilik ve merhametsizlik vardır. Zekat bu iki huyu izâle eder.

(Seyyid Abdülhakim Arvasi kuddise sirruh)

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Ben şimdi diyorum ki: *Bizim kitaplarımız çok kıymetlidir*. Niçin kıymetli? Çünkü içinde, benim hiç yazım yok da ondan. Bizim kitaplarımızda, bana âit hiç *Yazı* yok. 

Eğer bunlara benim yazım karışmış olsaydı, hiç kıymeti kalmazdı. Bizim kitaplar, *İslâm* âlimlerinin kitaplarından tercümedir hepsi. 

Bizim kitaplar, onun için *Mücevher* dir. Çünkü her mes’elede, Falanca kitapda *Şöyle* yazıyor, filanca kitapda *Böyle* yazıyor, diye yazıyorum. 

********

Muhammed Ma’sum hazretleri, vefâtına yakın bir *Hadîs Kitâbı* nı aldı, açdı ve şu hadîs-i şerîfi okudu: 

**Dünyâda derd-i belâ çekenler, hastalık, eziyyet, işkence çekenler ve *Yâ Rabbî, ben buna müstehakım, ne yapsan yeridir* diyerek sabredenler, kıyâmetde çok sevâba kavuşacaklar. 

Öyle çok *Ni’met* lere kavuşacaklar ki, dünyâda iken râhat ve huzûr içinde yaşamış olanlar, bunları görüp imrenecekler ve;

*Âh, keşke dünyâda bizim içimizdeki organları koparsalardı, bütün vücûdumuzu doğrasalardı, onlara sabretseydik de şimdi biz de böyle ni’metlere kavuşsaydık*, diyecekler. 

İşte bunu okuyor ve kitâbı kapatıyor. Kapatış o kapatış. O akşam hasta oluyor, birkaç gün sonra da *Vefât* ediyor. Son okudukları *Hadîs-i şerîf* bu. 

Biz, duâlarımızın sonunda ne okuyoruz? *Sübhânallahi ve bihamdihî sübhânallahil azîm*. Hadîs-i şerîfdir bu. Onun için okuyoruz ki, çok sevap kazanalım. 

Efendimiz bir de ne buyuruyor? *Kelimetâni hafîfetâni fil lisâni. Sakîletâni fil mîzâni* Ne demek bu?

*Kelimetâni*, iki kelime vardır ki. *Hafîfetâni fil lisâni*, lisân, dil demek. Yâni söylemesi çok hafifdir, kolaydır. İki kelime vardır ki, bu iki kelimenin söylemesi çok kolaydır. 

*Sakîletâni fil mîzâni*, yâni kıyâmet günü terâzide tartılınca çok ağır gelir. Söylemesi kolay, fakat kıyâmetde, terâzide tartılırken, çok *Ağır* gelir. Yâni *Sevâbı* çok olur. 

Söylemesi çok Kolay dır. Ama kıyâmetde, terâzide tartılınca çok *Ağır* basar. Âhiretteki *Mîzân* da, yâni terâzide, sevaplarla günâhlar tartılacak. Hangisi *Ağır* gelirse, ona göre muâmele yapılacak.

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

*Efendi* hazretlerinin bir saat sohbetini dinlemek için Ankaradan gelirdim kardeşim. Yine bir gitdiğimde, Efendi hazretleri bana; *Ne zaman döneceksin?* buyurdu. 

Yarın gideceğim efendim, dedim. *Sen bu gece bizim evde kal, bizim misâfirimiz ol, bizim yatakda yat* buyurdu. Peki efendim dedim, çok sevindim. 

O gece salonda yatdım, ne tatlı geceydi o gece. *Efendi* hazretleri ile aynı evde yatmak. Hem çok *Tatlı*, hem de çok *Sıkıntılı*. 

Neden çok sıkıntılı? Çünkü alt katta *Efendi* hazretleri var diye uyuyamadım. Sanki ateş içindeydim, sabaha kadar ayaklarımı uzatamadım. 

Efendi hazretleri, o odadaki eşyâlar için; *Bu odadaki eşyâlar, Vahîdeddîn Hân’ın parasıyla alındı, Onun hediyesi* buyurdular. 

********

İslâmiyetde, döğüşmek şöyle dursun, *Münâkaşa* etmek bile yok. *Dostlar* la münâkaşa etmiyeceğiz. *Düşman* ları sevmiyeceğiz, ama onlarla da münâkaşa etmiyeceğiz. 

Dövmek, sövmek şöyle dursun, kötülemek şöyle dursun, münâkaşa dahî etmiyeceğiz. Velhâsıl hem dostla, hem de düşmanla *Münâkaşa* etmiyeceğiz. 

Niçin? Çünkü *Dost* ile münâkaşa, dostluğu azaltır. *Düşman* ile münâkaşa düşmanlığı artdırır. Münâkaşa etmeyi yasak ediyor bizim dînimiz. 

Nerde kaldı *Kötü* söz söylemek. Nerde kaldı gövde ile *Dövüşmek*. İslâmiyetde dövüşmek yok. En büyük günâh, kalp kırmakdır. 

*Kâfir* in dahî kalbini kırmıyacağız. Güzellikle *Emr-i mâruf* yapacağız. Burası mühim! 

********

Gıbta etmek ne demek? *Onda olduğu gibi, bende de olsa* demekdir. Hased etmek ne demek? *Onda olmasa da, bende olsa* demek. Allah muhâfaza! 

Gıpta etmek *Sevap* dır, hased etmek *Harâm* dır. Meselâ siz şurada oturuyorsunuz, kitap okuyorsunuz. Ben de içimden; *Âh, şunun yerine ben olsam, ben okusam*, diyorum. 

İşte bu, haseddir ve haramdır. Yâni *Şunun yerine* dersem, hased olur, günah olur. Ama, *Şunun gibi* dersem, gıpta olur. Gıbta etmek *Güzel* dir. 

Hem öğrenmenin yaşı olmaz ki kardeşim. Zamânı olmaz, gençliği, ihtiyarlığı olmaz. Peygamber Efendimiz ne buyuruyor. *Mezara kadar ilim öğrenin!* buyuruyor. *

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Tâbiîn-i kirâmın tasavvufda en yüksek olanı, *Veysel Karânî* hazretleridir. Kendisi, Tâbiînin reîsidir. 

Fakat ilmde ve fıkhda en yüksek olan, *İmâm-ı a’zâm Ebû Hanîfe* hazretleridir. İmâm-ı a’zâm beyân buyurmuş, talebeleri de Onun bu beyânlarını kitaplara yazmışlar. 

*Kur’ân-ı kerîm* in mânâsını anlamak istiyen, mezheb imâmlarının kitaplarını okumalıdır. Mezheb imâmları, yazdıklarını, doğrudan *Eshâb-ı kirâm* dan aldılar. 

Veyâhut da hocaları vâsıtasıyla, yine eshâb-ı kirâmdan işitmiş ve yazmışlardır. Bütün bu yazılanlar, hep *Resûlullah efendimiz* den bildirilenlerdir. 

Onun için, *Kur’ân-ı kerîm* in mânâsı, mezheb imâmlarının sözlerinden ve kitaplarından anlaşılmakdadır. *Eshâb-ı kirâmdan* bir zât diyor ki: 

Resûlullah Efendimiz, bir bayram günü *Hutbe* ye çıkıyordu. Minber üç basamakdı. Birinci basamağa çıkdı. Bir şeyler söyledi, ben de işitdim. Buyurdu ki: 

*Yâ Rabbî! Sen, bir kuluna anasını, babasını ihsân etdiğin hâlde, anasını babasını gördüğü hâlde, onların hizmetinde kusûr eden, kalplerini inciten, onların rızâsını, duâsını almıyanı Cehenneme sok yâ Rabbî!* 

O sahâbî diyor ki: Ben de içimden; *Âmîn yâ Resûlallah!* dedim. 

O hâlde birbirimizi seveceğiz, ama anamızın, babamızın da kıymetini bileceğiz. Onların *Gönülleri* ni alacağız, *Duâları* nı alacağız, *Rızâları* nı alacağız. 

*Cennet, annelerin ayakları altındadır*. Büyükler böyle buyuruyor. Ananın, babanın evlâdına duâsı, Peygamberin ümmetıne duâsı gibidir. 

********

Îmânın şartı altıdır derler. Hâlbuki inanılacak şeyler altıdır. Îmânın şartı ise ikidir. *Hubbu fillah* ve *Buğdu fillah*. Ne demek bunlar?

Yâni mü’minleri, ehl-i sünnet yolunda olanları, Allahın dînine hizmet edenleri, yardım edenleri *Sevmek* dir ki, buna *Hubbu fillah* denir. 

*Buğz-ı fillah* ise Allahü teâlânın düşmanlarını *Sevmemek* dir. Kâfirleri, yetmişiki fırkada olanları, Allahü teâlâ sevmez. Cehenneme sokacak onları. Allahü teâlâ, sevdiğini Cehenneme sokmaz. 

Demek ki onları sevmiyor. Öyleyse biz de onları sevmiyeceğiz. Kâfirleri sevmiyeceğiz. Bid’at ehlini de, yâni 72 fırkada olanları da sevmiyeceğiz. 

Ama sevmek ve sevmemek, *Kalp* ile olur. Yoksa sevmemek demek, dövüşmek, kavga çıkarmak demek değildir kardeşim.

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

 *Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Mü’min, her vakit namâzı kılınca, önceden işlediği küçük günâhları Allahü teâlâ affediyor. Çünkü âyet-i kerîme var. *El-hasenâtü yüzhibnes seyyiât!* buyuruluyor.

Yâni iyilikleriniz, günâhlarınızı *Yok* eder, *Def* eder. İşte âlimler buyuruyor ki: Bin türlü iyilik var. Bunun en büyüğü *Namaz*’dır. Namaz, arada işlenen günâhları temizler. 

********

Efendi hazretleri, *Çay ver!* derlerdi, açık bir çay verirdim. Bir şekerle içerdi Mübârek. İçerdi, bitirirdi. Tekrar koyardım. Bâzen üçüncüye de koydurur, yarısını içer, bana uzatırdı. 

*Artık içemiyeceğim, bunu da sen bitir!* derdi. Mübâreğin yarım kalan çayını ben içerdim. Ooh, ne büyük seâdet. Onların artığını içmek, ne büyük ni’met. Muhakkak *Şifâ* dır. Hem *Maddî* şifâ, hem *Mânevî* şifâ. 

********

*El mer’ü mea men ehabbe*. Yâni seven, sevdiğiyle berâberdir. Müslümânları seven kazanır kardeşim. İşin aslı muhabbet. Mektûbât’da da yazıyor. Efendi hazretleri de söylerdi. 

Bütün bu kâinât, *Rahmet* sıfatıyla değil de, *Muhabbet* sıfatı ile yaratıldı. Allahü teâlâ buyuruyor ki hadîs-i kudsîde: *Küntü kenzen mahfiyyen*; Yâni ben, kapalı, gizli bir hazîne idim.

*Ve ahbebtü*; ve sevdim. *En u’rafe*; ma’rûf olmayı, tanınmayı sevdim. İstedim demiyor da, sevdim, diyor. *Ve halaktül halka li u’rafe bihî*; mahlûkları da onun için yaratdım. 

Mahlûkları niçin yaratmış? Ma’ruf olmayı, tanınmayı sevdiği için, muhabbet sıfatıyla yaratmış. Bu mahlûkâtın vücûde gelmesine sebep, Allahü teâlânın *Muhabbet* sıfatıdır. 

********

Belim ağrıyordu. Hanımanne, bir *Yün fanila* yı ortadan kesti ikiye, iki kat belime koydu, ağrılar geçdi çok şükür. Ama iki üç gün sonra tekrar başladı. 

Sonra aklıma geldi, hanımannenin belime koyduğu *Yün Fanila* yı çıkarıp bakdım ki, sırtımda kaymış, büzülmüş, toplanmış. Hemen açıp düzeltdim ve yerine koydum. Çok şükür ağrı yine kesildi. 

Şimdi râhatım elhamdülillah. Hâtırınızda kalsın. Bu, çok iyi bir İlâç. Hâlbuki evde üç dört türlü *Merhem* var. Hiç birinin fâidesi olmadı. Ağrıyı kesmedi. Ama şimdi râhatım elhamdülillah. 

 

Rabbimize sonsuz şükürler olsun kardeşim, çok râhatız, neş’eliyiz. Kitaplarımız dağılıyor, gazetemiz yayılıyor, bundan büyük *Lutf-i ilâhî* olur mu? 

Hem *Enver âbi* neş’eli. Onun neş’eli olması çok mühim. Çünkü işin başı o. *Enver âbi* neş’eliyse, hepimiz neş’eliyiz.

Müslüman Olan İlk Çocuk ve Şehid-i Ekber | Hazret-i Ali radıyallahü teâlâ anh

Müslüman Olan İlk Çocuk ve Şehid-i Ekber | Hazret-i Ali radıyallahü teâlâ anh

Hazret-i Ali (radıyallahü teâlâ anh) efendimiz dördüncü halifedir. Aynı zamanda aşere-i mübeşşerenin de dördüncüsüdür. Müslüman olan ilk çocuk olma özelliğine sahiptir. Peygamber efendimizin aleyhisselatü vesselam damadıdır. Göz bebeklerimiz Hazreti Hasan ve Hüseyin efendilerimizin de babasıdır. Buğday benizli, uzun gerdanlı, güler yüzlü, iri ve siyah gözlü, geniş göğüslü, iri yapılı idi. Sakalı sık olup savaşta uzatırdı ve omuzlarına kadar yayılırdı. Son zamanlarda saçı ve sakalı pamuk gibi beyaz olmuştu. Evliyanın büyüğü, Vilayet yolunun reisidir. Her tarikatta herkese evliyalığın feyzleri ve marifetleri Hazret-i Ali’den gelmektedir. Hain bir saldırı ile şehit edilmiş ve şehadet şerbetini içerek sevgilisine, Peygamber efendimiz Muhammed Mustafa aleyhisselatü vesselama kavuşmuştur.

Devamı yayında... Haydi buyurun... 

"Allahü Teala'nın Kaderinden, Yine Onun Kaderine Kaçıyorum!" | Salgın Hastalıklar - Hazreti Ömer

"Allahü Teala'nın Kaderinden, Yine Onun Kaderine Kaçıyorum!" | Salgın Hastalıklar - Hazreti Ömer

Hicretin 18. yılında yani miladi 639 senesinde Şam bölgesinde büyük bir taun yani veba salgını baş gösterir. Çok hızlı bir şekilde yayılan bu salgın, yirmi beş binden fazla Müslümanın vefat etmesine, şehit olmasına sebep oldu. Vefat edenlerin arasında Eshab-ı Kiram'ın büyükleri de vardı. İşte tam böyle sıkıntıl bir vakitte Hazreti Ömer radıyallahü anh kafilesiyle birlikte Şam'a doğru bir seyahate çıkar. Durum tehlikelidir ve ölümler her gün artmaktadır.

Devamı yayında... Haydi buyurun...

"O Dediyse İnandım, Kudüs'e Gidip Gelmiştir, Doğrudur!" | Ebu Bekr-i Sıddık radıyallâhu anh

"O Dediyse İnandım, Kudüs'e Gidip Gelmiştir, Doğrudur!" | Ebu Bekr-i Sıddık radıyallâhu anh

38 yaşında müslüman olmakla şereflenen Hazreti Ebû Bekir; Peygamberlerden sonra, Eshâb-ı kiramın ve insanların en üstünüdür. Peygamber efendimizin ikinci halifesidir 63 yaşında iken hicretin 13 yılında Cemaziyelâhir ayının yedisinde Pazartesi günü hastalandı. 15 gün hasta olarak yattıktan sonra vefât etti. Peygamber efendimizin kabrinin bulunduğu Hücre-i Se’âdete defn edildi. Ebû Bekir (radıyallahü anh) Aşere-i Mübeşşerenin yani Cennetle müjdelenen on sahabenin birincisidir. Peygamber efendimizin kayınpederi, Hazreti Âişe’nin babasıdır. Ebû Bekir (radıyallahü anh)’ın Resûlullah efendimize fevkalâde sadâkat ve sevgisi vardı.

Devamı yayında... Haydi buyurun...