Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Bir gün kâfirler, *Bilâl-i Habeşî* hazretlerini, çırılçıplak, yalnız don ile, kızgın kumların üstüne yatırmışlar. Karnına da gaz tenekesi gibi kocaman bir *Taş* koymuşlar. 

Ayaklarına da kalın bir *İp* bağlamışlar. Çocuklar, Onu araba gibi çekiyorlar. Sivri ve keskin kumlar, çıplak vücûdunu bıçak gibi kesiyor. Onlar öyle çekerken, o da hep; *Ehad! Ehad!* dermiş. 

Yâni, *Allah bir! Allah bir!* dermiş. O sırada oradan Peygamber Efendimiz geçiyor. Bilâl-i Habeşî hazretlerinin vücûdu kanlar içinde, kumlar kesmiş her tarafını. 

O hâlde görünce Peygamber aleyhisselâmın yüreği sızlıyor ve yanına gidip; *Yâ Bilâl sabret, Allah demen, seni kurtarır*, diyor ve mescide gidiyor, ama kan ağlıyor içerisi. 

Biraz sonra oradan *Hazret-i Ebû Bekr* geçiyor. Onu böyle kanlar içinde, çocukların çekdiğini görünce çok üzülüyor. Hemen *Bilâl-i Habeşî* hazretlerinin kâfir olan efendisine gidiyor. 

Ve ona; Yâhu sen ne *aptal* adamsın. Bu köleni çıplak vaziyetde, şu sıcak kumların üstünde süründürüp niçin böyle eziyet çekdiriyorsun? 

Hem bu gidişle yarın, öbür gün, *ölür* bu adam. O ölünce, senin eline ne geçecek, *hiç!* İyisi mi, sen şimdi bunu bana sat, hem *para* da kazanırsın, diyor. 

Ama adam kabûl etmiyor. Isrâr edince de, normal köle fiyatının *On* mislini istiyor. Hazret-i Ebû Bekr; *Tamam, kabûl ediyorum*, deyip, istediği sayıda altınları getirtiyor evden. 

Zîra kendisi *çok zengin* bir tüccar idi. Altınları verip *Bilâl-i Habeşîyi* alıyor, doğru evine götürüyor. Hamamda yıkatıyor. Bir de yeni çamaşır, yeni elbise giydirip, *serbest* bırakıyor. 

*Bilâl-i Habeşî* de sevinç içinde doğru Mescid-i Nebevî’ye gidiyor. Peygamber Efendimiz, üzüntülü otururken bir de bakıyor ki, karşıdan *Bilâl* geliyor, tertemiz ve *neşeli*. 

Çok sevinip; *Ne oldu yâ Bilâl, anlat!* diyor. O da olanları anlatıyor. Yâ Resûlallah, oradan hazret-i Ebû Bekr geçerken beni öyle gördü, acıyıp satın aldı ve âzâd etdi diyor. 

Peygamber Efendimiz çok sevinip; *Ebû Bekr atîkun minen nâr!* buyuruyor. Yâni Ebû Bekir, Cehennemden âzâd olmuştur. Onun için hazret-i Ebû Bekr’in bir ismi de *Atîk*’dir. 

HATIRALARDAN BİR KESİT (CİHÂD ÖZDENKAYA anlatıyor)

HATIRALARDAN BİR KESİT (CİHÂD ÖZDENKAYA anlatıyor)

Babam ağır hasta idi. Devâmlı bakıma muhtâc durumdaydı. Bu yüzden evde sıkıntım vardı. Mecbûren bütün hizmetlerini ben yapmak zorunda kalıyordum. Zemân zemân çâresiz duruma düşüyordum. Bir Cum’a günü ziyârete gitdim. Banyo yapdırdım. İzmitdeki Fevziyye câmi’nin iki imâmı vardı. Birisi düzgün i’tikâdlı biriydi. Sırayla imâmlık yapıyorlardı. Ben bu imâmın sırasında cemâ’ate gidiyordum. O gün de onun nöbetiydi.

Cum’a nemâzından çıkışda sırtıma bir el dokundu. Uzun boylu, sünnete uygun sakallı, elinde bir sopa, ucunda dağarcık bağlı bir ihtiyâr, “Evlâdım. Bana 375 bin lira verir misin?” dedi. Hâline bakdım, dilenciye benzemiyordu. “Peki” deyip elimi cebime atdım. Bozuk para yokdu.

“Amca. Bozuk param yok. Bin lira vereyim?” dedim. “Olmaz, bana bu kadar lâzım” dedi. İstediği kadar parayı bulup verdim. Dayanamadım, “Ne yapacaksınız bu parayı?” diye sordum. “Bosnaya silâh alıp götüreceğim”dedi şaşırdım. Adamın sıradan birisi olmadığını anladım. Müsâfeha yaparken ellerinin buz gibi olduğunu görünce ürperdim. Baş parmağında kemik de yokdu. Sarıldım, bedeni de öyle soğukdu. “Siz Hızırsınız” dedim. “Yavaş konuş başkaları duymasın” dedi. Bana “Cum’aya sıkıntın hafîfleyecek. Baban vefât edecek. Cenâzesinde çok mubârek kimseler olacak” dedi. “Siz de bulunacak mısınız?” diye sordum. “Belki” dedi. Sonra da “Bugünkü nemâzımız kabûl oldu” dedi. Ben, “Bugün nemâzı filanca hoca kıldırdı, onun için değil mi?” dedim. “Hayır ondan değil. Bu cemâ’atde Hüseyn Hilmi Işık'ın talebesinden biri olduğu için onun hürmetine diğerlerinin nemâzı da kabûl oldu” dedi. Sonra, “şimdi arkanı dön” dedi. Sonra bir de bakdım ki kaybolmuş. Hemen Muammer abimi aradım.

“Babam Cum’a günü vefât edecek. Cum’a günü Hasen Yavaş'ı al, gel” dedim. Muammer abim Salı günü gelip gitdi. Salı günü babam iyileşip ayağa kalkdı. Herkesi çağırıp görüşdü, halâlleşdi. Sonra komaya girdi.

Cum’a sabâhı ezân okunurken vefât etdi. Cenâze defnedilirken birisi omuzuma dokundu. Hiç tanımadığım birisi idi. Câmi’den çıkışda gördüğüm zât olduğunu anladım. “Baban için üzülme. O şimdi Cennetdedir” dedi. “Efendim bir dakîka bekler misiniz, sizi çok görmek isteyen bir arkadaşım var” dedim. Geldiğimde gitmişdi. Vefâtından sonra babamı rü’yâda gördüm. Vaziyeti çok iyiydi. Son zemânlar hâriç yaşayışı pek iyi denildi. Bunun için şaşırıp, “Baba râhatın nasıldır?” diye sordum. “Çok iyi oğlum, senin hürmetine bana iyi mu’âmele yapdılar” dedi.

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Bir gün gelecek, herkes birer birer öbür tarafa gidecek. Cenâb-ı Hak hepimize hayrlı ölümler nasîb etsin. Başkalarının en büyük huzûrsuzluğu, *Ölüm korkusu*’dur. 

Hâlbuki biz, *Hani, nerde o gün?* diyoruz. Mevlânâ’nın *Şeb-i arûs* dediği gibi. Nerede o gün? Efendi hazretlerine, Peygamber Efendimize, Allaha kavuşmak. 

Bundan daha *Güzel* bir şey olur mu? Bundan daha *Güzel* bir gün olur mu? 

Bir mü’min bir mü’mine *Selâm* verirken, o anda kalbinden, bütün peygamberlere de, bütün meleklere de, Evliyânın hepsine de selâm veriyorum, diye düşünürse, bunların hepsi, o mü’minin selâmına *Cevap* verirler. 

Ancak o anda, bâzı melekler *Kıyâm*’da, kimi de *Secde*’de olduğundan, bunlar cevap veremez. Bütün meleklere diye düşündüğünden, bunların yerine de *Allahü teâlâ* cevap verir. 

Efendi hazretleri, bize bunu böylece anlatır ve peşinden; *Keşke diğer meleklerin yerine de Allahü teâlâ cevap verseydi*, buyururdu. 

Efendim, bir *Tefsîr*’de okudum. Bir mü’min kabre girdiği zaman, Allahü teâlâ ona Cennetden bir *Hûri* gönderecek. 

*Cennet hûrisi*, o mü’mine; Sen dünyâda iken şunu şunu sevindirdin, ferahlandırdın, o günden beri seni bekliyorum, diyecek. 

O mü’min, o hûrinin gerdanlığına bakacak nasıl bir şey diye. O arada, gözü *İncilere* takılacak. Elini uzatacak, fakat her an kopabilir. 

Gerdanlığa hafifce dokununca, *İp* kopacak efendim. Zâten *kopsun* diye bağlanmış. Parmağıyla hafif dokununca, *İp* kopacak ve bütün *İnciler* kabre dağılacak. 

Mü’min çok üzülecek, utanacak, mahcup olacak, çok sıkılacak. Bu sefer utancından, eğilip tek tek o *İncileri* toplıyacak. Son *İnci’yi* aldığı zaman, kabir hayâtı bitecek. 

Halbuki aradan yüzlerce, belki binlerce sene geçti. Sırf o mümin kabirde *Meşgûl* olsun, sıkılmasın, biraz da *Utansın* diye efendim. Bütün incileri toplar, kabir hayâtı da biter.

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

Kadim dostu bırakıp da başkalarıyla uğraşmak, cenab-ı Hakkın gücüne gider

İnsan, Allahü tealaya ne kadar yaklaşırsa, hem dünyada hem ahirette mutlu olur. İnsan, Allahü tealadan ne kadar uzaklaşırsa, hem dünyası hem ahireti perişan olur. Çünki, Allahü teala kullarına ana babalarından daha şefkatli, merhametli ve bize bizden daha yakındır. Dolayısıyla, bütün nimetleri veren, bizi insan olarak dünyaya getiren, bu imanı nasib eden, bu hizmetleri nasib eden, bu işleri veren, saymakla bitmeyen nimetleri veren yüce Allaha sırt çevirmek, menfaatçilerle dost olmak, kadim dostu bırakıp da başkalarıyla uğraşmak, cenab-ı Hakkın gücüne gider. Allah için yapılan işe ihlas, dünya için yapılana ise riya denir ki, birbirinin tam tersidir. Yaptığımızı Allah için yapmalıyız. Ahmed'e çalışıp Mehmet'den ücret beklenmez. Dolayısıyla, insanlar beğensin, insanlar sevsin, medhetsin, alkışlasın diye yaşarsak, cenab-ı Haktan ne bekleriz. Yediren, içiren, hayat veren O'dur. Cenab-ı Allah bizden ne istiyor: Onu Allah olarak tanımak, bilmek, iman etmek ve onun emir ve yasaklarına en azından saygılı olmak...

(Hüseyin Hilmi Işık rahmetullahi aleyh)

Efendi hazretlerinin nedimi Şakir efendi ve Hilmi hocamız

Efendi hazretlerinin nedimi Şakir efendi ve Hilmi hocamız... Bu fotoğraf Taha Üçışık amcamızın evinde de mevcuttur.

Gırtlakları kuruyana kadar bana küfrettiler

Getirdiğim suyu kana kana içtiler ve gırtlakları kuruyana kadar bana küfrettiler...

(Sultan Abdulhamid Han)

Abdülhamid Han'ın çocukluk resmi

Abdülhamid Han'ın çocukluk resmi

FAZLA KONUŞMA

Ey oğul!

Fazla konuşma. Sonra bulunduğun toplulukta taşınması güç bir yük olursun.

Seninle beraber oturana karşı alicenap davran. Yanına oturmak isteyene güzel, nazik, hareket et.

Başkasının gözüne dikkatle bakıp durma.

Fazla lügat parçalayıp yaldızlı söz söyleme. Çünkü bu sözlerin dış görünüşü belki güzel sayılabilir, fakat gerçekte güzel değildir.

<~> İMAM-İ GAZALİ <~>

Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretlerinden sohbetler

*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*

Çok şanslıyız kardeşim, çok bahtiyârız. Bu *Îmân*, bir mücevherdir. Cenâb-ı Hak, bu mücevheri çöplüğe koymaz. 

Arkadaşlarımızın kalbleri müsâit olmasa, Allahü teâlâ o *mücevheri*, o *pırlanta*’yı onların kalbine verir mi? Yalnız bunun için, cenâb-ı Hakka ne kadar şükretsek azdır. 

*Fıtrat* çok mühim kardeşim, Bâzılarının fıtratı, mutlak *Küfr*’dür, Allah korusun. Hiç ıslâhı mümkün değil. Bâzılarının da fıtratı *küfr*’dür, ama aslı kaybolmamışdır.

Sâdece üstü örtülmüşdür, o kadar. Yâni ümit var, her an için, o örtü kalkıp, *Îmân* edebilir. Ama birincisinde hiç ümit yok, tamâmen kapalı. Hayât yok, ümit yok.

*Îmân etme* ihtimâli hiç yok, mümkün değil. Onun üstü tam örtülmüş. Böyleleri, *Peygamberi* dahî görse, yine îmân etmez, ancak *küfr’ü* artar. İkincisi ise örtü kalkar, müslümân olur. 

İşte birincisine misâl, *Ebû Cehil*, ikincisine misâl de *hazret-i Ömer*. Hazreti Ömer'in fıtratı müsâitdi, ama üzeri küfr ile örtülmüşdü. Fıtratı temiz idi.

*Huy* bakımından, *ahlâk* bakımından müsâit idi. Nitekim Peygamberimiz aleyhisselâm ona duâ etdi, duâsı kabûl oldu. Zâten fıtratı temizdi ve *îmân* edip, *Hazret-i Ömer* oldu. 

Peygamber Efendimize yahûdîler, *Zehirli et* yedirdiler. *Hazret-i Ömer'i* câmiye giderken, *Hazret-i Osmân'ı* Kur'ân-ı kerîm okurken, *Hazret-i Alî*’yi namaz kıldırırken *Şehîd* etdiler. 

*Hazret-i Hasan'a*, elmas parçaları içirdiler, midesi bağırsakları parçalandı ve *Şehîd* oldu. *Hazret-i Hüseyin*'in başını kestiler, *Şehîd* oldu, oniki İmâma neler neler yapdılar. 

Bunların hiç biri *İmdât!* demedi, yardım istemedi. İsteselerdi, *Yâ resûlallah imdât!* deselerdi, Efendimiz aleyhisselâm elbette yetişir, yardım ederdi. Ama onlar istemediler. 

Niçin istemediler? İki sebepden. Birincisi, *Şehitlik* sevâbı almak istiyorlardı. Şehitlere vaad edilen ni’metlere kavuşmak için yardım istemediler. 

İkincisi de, *Levh-il mahfûzu* okuyorlardı. Yâni değişmiyecek olan *kazâ-i mübremi* görüyorlardı, buralarda *şehîd* olacaklarını görüyor ve okuyorlardı, niçin istesinler?

Sana verilmeyeni sana lazım olmayan bil

Sana verilmeyeni, sana lazım olmayan bil.

Başkasında imrendiğin, sende olmayanı, olsaydı felaketin bil.

Ne ki eksiğin, olsaydı fazlalığın olurdu:

"Allah (celle celalüh) herkese layık olduğu cevheri verdi.

Kedinin kanadı olsaydı serçenin nesli tükenirdi."

Sadî-i Şirazî (rahmetullahi aleyh)

KABRİME GELİP BİR FATİHA OKUYANLAR, CEHENNEM ATEŞİNDE YANMASINLAR

"KABRİME GELİP BİR FATİHA OKUYANLAR, CEHENNEM ATEŞİNDE YANMASINLAR"

Bu bölümde yine Mehmet Emin Tokadi Hazretlerinden ve o büyük, müjdeli duayı hocasından nasıl aldığını anlattık. Ayrıca Müstakimzade Süleyman Sadeddin Efendi'nin kim olduğunu ve ehemmiyetini de anlattık.

Mehmet Emin Tokadi Hazretleri'nin bizlere çok büyük bir müjde verdiğini hepimiz biliyoruz. Kabrine bir defa gelip ve bir fatiha okuyanların cehennem ateşinden yanmamaları için dua etmiştir. İşte bu duayı ve menkıbesini anlattık.