*Hüseyin Hilmi bin Saîd hazretleri buyuruyor ki:*
Bizim İlmihâl, daha doğrusu *Tam İlmihâl*, bir ömrümü aldı benim. Ama gerçekden de tam bir ilmihâl oldu.
Onun için, bu *İlmihâl*, kalıcı bir eserdir ve bir *Ayna* dır. Okuyan, onda kendini görür ve nasipliyse, kendinden iğrenir, *Ben insan değilmişim!* der.
Din ve dünyâ seâdeti, bu büyükleri *Tanımak* dır kardeşim. Allahü teâlâ dilediğine ihsân eder. Allahü teâlâ *Kerîm* dir. Kerîmin, ufak bir sebeple keremi coşar, yayılır her tarafa.
En büyük sebep de, O’ndan *İstemek* dir. *Yalvarmak* dır, *Duâ* etmekdir.
Ömürler geçiyor kardeşim. Vaktiyle Efendi hazretlerinin huzûrunda el pençe dururken, şimdi *Hayâli* kaldı. Hayâle kaldık. Hepimiz, gâyemize doğru gidiyoruz. *Gâye* nedir? Rabbimize kavuşmak.
Yâni O’nun *Rızâsı* na, *Sevgisi* ne kavuşmak. Rabbimizin bu kâinâtı yaratmasından maksad, varlığını bildirmekdir. *Hilkat* den, yaratılmakdan maksad ve gâye de, Allahü teâlâyı *Tanımak* dır.
Gerisi hep hava. Rabbimiz hepimize din ve dünyâ seâdeti vermiş. Ne seâdetdir bu. Bu zamanda bu büyükleri tanımak, ne büyük *Şeref* dir.
*El-ulemâ vereset-ül enbiyâ* Yâni bizim büyüklerimiz, Peygamberlerin vârisleridir, vekîlleridir. Ne mutlu onları tanıyanlara. *Sevmek* şöyle dursun, *Tanımak* bile ne büyük ni’met.
Hele tanıdıkdan sonra bir de *Sevdi mi*, o zaman seâdete kavuşdu demekdir. Çünkü *Feyz* yolu açılır, feyz gelmeye başlar, kalpden kalbe akar.
Peygamberlerden maada hepimizin *Kusûru* var kardeşim, hepimizin *Günâhı* var. Şu toplulukda günâhı *Az* olan da var, *Çok* olan da var.
Günâhı en çok olan hangimiz biliyor musunuz? *Benim Beeen!* Niçin ben? Çünkü benim yaşım hepinizden daha çok. Günâh zamânı çok olunca, günâhı da çok demekdir.
Her birinizin elini sıkarken, kalbimden Rabbime yalvarıyorum; *Yâ Rabbî!* diyorum, *Şu mücâhid kardeşimin hürmetine benim günâhlarımı affet!* Herbirinizin elini sıkarken kalbimden hep böyle geçiriyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder