Âfiyet, dînin ve i’tikâdın bid’atlerden,
amelin ve ibâdetin âfetlerden, nefsin şehvetlerden, kalbin hevâ ve vesveseden ve bedenin hastalıklardan selâmet bulması, kurtulması demekdir. Resûlullahdan “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” düâların efdali hangisidir diye soruldukda, (Allahü teâlâdan âfiyet isteyiniz. Îmândan sonra, âfiyetden dahâ büyük ni’met yokdur) buyurdu. [Âfiyete kavuşmak için, çok istigfâr etmelidir.]
İslam ahlakı kitabı sayfa 89
REŞHA-90:
Bir gün bir kimseye, ne iş yaparsın? Sordular: "Huzurum var. Ayağımı afiyet eteğine çekmiş, kendi köşemde oturmaktayım" dedi. Buyurdular ki, huzur ve afiyet o değildir ki, ayağını bir beze sarıp bir köşede oturasın. Afiyet, nefsinden, benliğinden kurtulmaktır. Ondan sonra istersen bir bucakta otur, istersen halk içinde ol!
(Mevlânâ Abdurrahman Câmî kuddise sirruh)
[Reşahât, sf: 225]
Adamın biri bir zata “Sen her gün afiyette değil misin?” dedi. “Allahu Teala’dan öyle bir gün istiyorum ki sabahtan akşama kadar günah işlemeyeyim. Afiyetle geçen gün böyle olur.” buyurdu.Cenab-ı hak size de böyle afiyetli günler ihsan eylesin.
(İmamı Rabbani kuddise sirruh)
