“Vesâdet-i enbiyâ (peygamberlerin vasıta olması) lazımdır. Ki, onların tavassutuyla (vasıta olmaklığı ile) ahkâm-i şerâyi’ (Şeri’atin hükümleri) ma’lûm ola (bilinsin). Ve Hakk’a her vecihle tekarrüb (yaklaşmak, kavuşmak) hâsıl ola (ele geçsin, mümkün olsun).
Zîra, mücerred akl-i kâsir (tek başına kusurlu akıl) her nesneyi (her şeyi) idrâkde (anlamada) kifâyet etmez (yeterli değildir). Bu sebebten, bi’set-i enbiyâ (peygamberlerin gönderilmesi) rahmet-i hasse (husûsî rahmet) ve muktezâ-i hikmetdir (hikmet icabıdır). Ve onlardan tahkîk-i nübüvvet (peygamberliğini hakk olduğunun anlaşılması) için mu’cizât (mucizeler) sâdır olmuşdur (görülmüştür).
(Şerhu Şiâbu’l-îmân, sf 20)
