Şöyle ki;
Verebîn köylüleri arasında bir çatışma oldu. Gavs’ın köpeklerinden ikisi bu köye gidip, köyü dolaştılar ve ölen kişinin kapısına gelip oturdular. Verilen et ve ekmekten yemeyip, katil afv olununcaya kadar bu evin kapısından ayrılmadılar.”
(Son Halkalar, sf 91, Süleyman Kuku)
...
Ey kardeşim!
Bu büyüklerin teveccühü köpeklere bile te’sir ediyor. Köpekler dahi onların teveccühü ile hârika hallere kavuşuyorken,
onları seven, sevmeye gayret eden, isimlerine hürmet ve edeb ile mukabele edenlere te’sir etmezler mi sanıyorsun?
Sevdiğin kadar tâbi olursun, tâbi olduğun kadar da sevilirsin.
Ne mutlu tâbi olan ve sevilenlere!
