Anadolu köylülerinden biri, Medîne-i münevverede senelerce kalmış, evlenmiş ve Hucre-i se’âdetde belli bir hizmet yaparmış.
Ateşli bir hastalığa yakalanmış. Canı ayran istemiş. Eğer köyümde olsaydım, yoğurtdan ayran yapdırıp içerdim, düşüncesini gönlünden geçirmiş.
O gece, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”, Şeyh-ul-Harem efendiye rü’yâda görünüp, o kimsenin yapdığı işin başkasına verilmesini emr buyurmuş. Şeyh-ul-Harem, Yâ Resûlallah! O hizmeti, ümmetinden filan kimse yapmakdadır deyince, *‘’O kimseye söyle! Köyüne gidip, ayran içsin!’’* buyurmuşdur.
Ertesi gün, bu emr bildirilince, köylü baş üstüne diyerek memleketine gitmişdir.
Yalnız gönülden geçen bir düşünce, bu kadar zarar verince, Allah korusun, şaka bile olsa, uygunsuz bir sözün yâhud edebe uymıyan bir hareketin ne büyük bir zararı olacağını bundan anlamalıdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder