Zühd
Zühdün ma’nâsı, bir şeye meyli terk etmekdir. Istılâh-ı sûfiyyede, menâhî-i İlâhiyye’den zevken ve vicdânen buğz ve nefret edib i’râz etmekdir.
Zühd ancak harâmda olur. Helâl, Hakk Sübhânehû ve Teâlâ’nın emriyle ibâha edilmiş olduğundan, ândan zühd için mesâğ yokdur. Ancak bu kadar var ki zâhid, dâire-i mübâhâtı darlaşdırır, vâcibât ve sünen dâiresinden hurûc etmez. Zühd, mekâsib-i mâliyeyi ve mübâh olan şeyleri terk etmek değildir.
Cüneyd: Zühd, yeddin hâlî olduğu şeyden kalbin dahî hâlî olmasıdır demişdir.
Ahmed bin Hanbel: Terk-i harâm, zühd-ü avâmdır. Havâss ibâdın zühdü, fuzûl mübâhatdan ictinâbdır. Urefânın zühdü, kalbini Cenâb-ı Hakk’ın mâsivâsıyla meşgûl etmeden i’râz etmekdir.
Er-Riyâd’üt-Tasavvufiye, 32. Bölüm.
Abdülhakîm Arvâsî Üçışık (kuddisse sirruh)
