Boğularak, yanarak, garîb, kimsesiz olarak, dıvâr ve enkâz altında kalarak ölenler ve ishâlden, tâ’ûndan [sârî hastalıklardan],
lohusalıkda,
sar’a hastalığında,
Cum’a gecesinde ve gününde,
din bilgilerini öğrenmekde, öğretmekde ve yaymakda iken ölenler
ve âşık olup, aşkını, iffetini, nâmûsunu saklarken ölenler,
zulm ile habs olunup ölenler,
Allah rızâsı için müezzinlik yaparken,
islâmiyyete uygun ticâret yaparken,
çoluk çocuğuna din bilgisi öğretirken ve ibâdet yapmaları için çalışırken vefât edenler,
hergün yirmibeş kerre (Allahümme bârik lî filmevt ve fî-mâ ba’d-el-mevt) okuyanlar,
Duhâ ya’nî kuşluk nemâzı kılanlar,
her ay üç gün oruc tutanlar,
yolculukda da vitr nemâzını terk etmiyenler,
ölüm hastalığında, kırk kerre (Lâ ilâhe illâ ente sübhâneke innî küntü min-ez-zâlimîn) okuyanlar,
her gece Yasîn okuyanlar,
abdestli olarak yatanlar,
devâmlı olarak mudârâ edenler [ya’nî dîni korumak için dünyâlık verenler],
gıdâ maddeleri getirip ucuza satanlar,
soğukda gusl abdesti alınca hastalanıp ölenler,
her sabâh veyâ akşam devâmlı olarak üç kerre (E’ûzü billâhissemî’il’alîmi mineş-şeytânirracîm) ile (Haşr) sûresinin sonunu [Hüvallahüllezî..yi] okuyanlar (Âhıret şehîdi) olurlar.
[Tâm şehîd yıkanmaz. Kefene sarılmaz. Kefen mikdârından fazla olan elbisesi soyulup, çamaşırı ile defn olunur. Cenâze nemâzı, Hanefîde kılınır. Şâfi’î mezhebinde kılınmaz. Âhıretde de şehîd sevâbına kavuşurlar.
ÂHİRET ŞEHÎDLERİ İSE YIKANIR VE KEFENLENİRLER]
[Bu yazının temamı Tam İlmihâl Seâdet-i Ebediyye kitabının 998. Sahifesindedir.]
