- Musa (aleyhisselam) zamanında gece gündüz ibadetle meşgul bir abid vardı.
Bunca ibadete rağmen gönlünde ne bir zevk ne de bir ferahlık hissediyordu. Gönül güneşinin aydınlığını hala bulamamıştı. O iyi adamın uzun ve güzel bir sakalı vardı, arada bir sakalını tarardı.
İbadetle çokça meşgul olan bu adam Musa (Aleyhisselam'ı) uzaktan görünce yanına gidip: "Ey Tur Dağı'nın efendisi!
Allah için Cenabı Hakk'a bir sor da "neden benim bunca ibadete ve taate rağmen bir zevke ve hale erişemediğimi bir öğren" dedi.
Allah'ın Kelimi Musa Tûr Dağı'na varınca, Cenabı Hak'tan bunun sebebini sordu.
Cenabı Hak: "Uzak dur! O bizim vuslatımıza eremedi, daima kendi sakalıyla meşgul oldu." diye buyurdu.
- Musa o abid kimseye Cenabı Hakk'ın buyruğunu bildirince, adam sakalını yolmaya, ağlamaya başladı.
- Cebrail derhal Musa'nın yanına geldi ve dedi ki: "Şimdi de yine sakalıyla meşgul!
Eğer sakalını süsler ve bezerse, ıstıraba düşer. Ama yok yolmaya kalkışırsa, yine sakalıyla meşgul oluyor demektir.
Onsuz bir nefes dahi almak kusurdur. Ondan uzaklaşıp geri kaldıktan sonra ister sağa sap, isterse de sola hiç fark etmez.
* Behey şaşkın! Daha sakalından vazgeçemiyorsun. Bu kan denizinden nasıl kurtulacaksın?
Sen bu sakalla denize dalınca, kendi sakalından kurtulup da Allah'a teveccüh etmen mümkün olur mu?
(Mantıku't Tayr: Kuş Dili, Sf: 196-197)
[Ferîdüddîn-i Attâr "kuddise sirruh"]
